Tandjes!

Er gebeurt even niet zoveel, maar deze wilde ik jullie niet onthouden.
(Wat ik blijkbaar wel deed).

Vrij vertaald wordt diegene, die zijn  of haar bovengebit op het terras heeft laten slingeren, vriendelijk verzocht dat weer op te komen halen.

Hondenweer

Komen Nick en Yvonne een keer langs, wordt er kl...weer voorspeld!

Maar dat geeft niks.Lavendel is in de regen ook mooi. Eus met haar nieuwe vriend op de achterbank en karren maar!

Daarna de Gorge de la Nesque en naar de Leclerc in Carpentras. Wat voor ons en de mensen weer mooie plaatjes opleverde.

Ondertussen had ons het nieuws bereikt, dat één van de dappere Spanje-gangers onwel was geworden en blijkbaar door zijn mede dubbele chevron-ridders achtergelaten was.

Hij had nog wel familie aan de andere kant van de Rhône weten te bereiken, maar die moesten ook weer naar huis en hij was nog nergens toe in staat. Laat staan autorijden.

Dus besloot het interventieteam de patiënt maar op te gaan halen. Maar dan wel langs een mooie route. 

Dat kunnen wij, omdat we ons weliswaar wat ouderwets, maar gelukkig niet zo traditionee verplaatsen:

We besloten door de Ardèche naar Goudargues te rijden. De reis door de gorge begon in Vallon Pont d'arc, dat in het seizoen ook wel Valkenburg Pont d'arc genoemd wordt. Toch maar een drankje gedaan voor aanvang van de barre tocht.

En, hoewel erg jammer, is het ook begrijpelijk dat er hier zoveel  kloofgapers in de weg rijden.

Zijn die mensen nou zo klein of die geiten enorm?

 Nog even het verkeer gehinderd voor een paar leuke foto's van ouwe zooi en toen door naar Goudargues om de patient op te halen.

 Na uitvoerige instructies en een lekker drankje reden we met twee auto's sterug naar Mollans waar Roma in de armen van haar Franse vriend in slaap viel.

De volgende dag even een ommetje gemaakt om te kijken of het alweer wat beter ging met Maurice.
En jawel!

Weerzien met de buurtjes.

 Gelukkig waren er verder geen klanten in de zaak anders was ik haar zeker kwijt geweest!
Na het testen van een afzichtelijke opblaasfauteuil hing het prijskaartje per abuis op een andere zitting.

Ook in ons kattenkinderparadijs wordt flink geëxperimenteerd met zitplaatsen. Blijkbaar vindt Vleermuis, dat dit een kattenmandje is.

Onze logé Thor (gevonden onder een tractor) ligt het liefst in een vies t-shirt op tafel.

Hij is meegekomen met onze vroegere buurtjes uit Delft, die wel de grote stap hebben gewaagd en in een leuk dorp in Champagne-Ardennes wonen.
Omdat het nog steeds lekker warm is zijn we weer eens de rivier op gaan zoeken. Dit keer bij Nôtre Dame des Anges, vlak buiten Mollans. Iets minder spectaculair dan de Gorge du Toulourenc, maar wel lekker koel.

De volgende dag naar de vide-grenier in Carpentras en weer door de lavendel terug.

In Malaucene nog even uitgestapt om naar oude brommers te kijken. Helaas stond de mijne er niet bij, ik zoek nog wat onderdelen.

 Bij thuiskomst was het markt en deden we nog wat inkopen. Ik denk dat buuffie de olijven óf heel vies óf erg duur vond ;-)

Daarna lekker op het balkon gegeten en de volgende dag moesten ze alweer naar huis.

Maar wat was het weer bere!

Gelukkig waren er weer genoeg rommelmarkten om de eenzaamheid te verdrijven en mooie plaatjes te schieten.

Ook kwamen we langs Thor's eigen weg . Er is zelfs een heel dorp naar hem vernoemd. Maar dat is logisch als hij nu al in Supermanhouding in zijn t-shirt zit.

 En vanmorgen ontdekte ik, dat de dode bamboe zich niet zomaar gewonnen laat geven!
We gaan hem helpen. Alleen; Wel of geen water? Hij kreeg bij gebrek aan levenstekenen niets meer.
Eens wat informatie inwinnen bij de deskundigen alhier.

Rendez-vous des amis de la Deuche

Omdat er eerst nog een andere versnellingsbak in de Méhari gelepeld moest worden vertrokken onze vrienden niet om negen uur, maar omstreeks het middaguur.

Kom daar maar eens om bij u lokale garagiste; die doet daar rustig een dag of drie over en klopt u daar ook genoeg centjes voor uit het varkentje.

Hierdoor én het feit, dat de kakelvers gerestaureerde besteleend van An en Peter vindt dat het, net als in zijn bouwjaar, met 80 kilometer per uur hard genoeg gaat, kwamen ze ook wat later aan en misten we het grootste deel van het Fète votive, dat weer helemaal terug is in oude luister.

Een fantastische band, die nummers van the Cure, via Stevie Wonder tot Van Halen vlekkeloos ten gehore bracht. Mét de bijbehorende danseressen, natuurlijk.

De volgende dag de paden op, de lanen in voor de nodige rommelmarkten en om de mensen te trakteren op mooie Citroënbeelden. Ik voelde me net moeder de gans met haar kuikens op sleeptouw.

 

Het beloofde lekkerste chocolade-ijsje van de wereld ging niet door omdat Marjorie, de ijsboerin, het feest ook tot het eind had uitgeperst.

Thuis twee kuikens in de parkeergrot gestald, omdat eentje een kapot slot heeft en de andere helemaal geen sloten.

 

's Avonds barstte het de hele dag al beloofde onweer los en Maurice en ik haastten ons naar het chateau, want er was iets met bliksem en hoogste punten. Net toen we op ons rug waren gaan liggen om geen stijve nek te krijgen, kreeg ik een druppel ter grootte van een borrelglas op mijn voorhoofd.

Als een gems terug naar beneden gerend, maar dertig seconden was toch te lang om voor de plensbui thuis te komen. Dan maar nat.

Maandag klommen we in colonne de Mont Ventoux op om al die fietsers af te troeven. Sommige mensen denken namelijk dat het een grotere prestatie is om die bult met een Eend te beklimmen, dan op een fiets. Wie weet.

Na de afdaling richting Sault natuurlijk de lavendelvelden in voor nog meer mooie plaatjes.

Op weg naar huis een paar boodschapjes gedaan bij de SuperU.

Eus kon het weer niet laten en vloog op een bezem door de zaal en botste pardoes tegen Dick op, die haar gelukkig kon vangen. De schade bleef gelukkig beperkt en we mochten de winkel zonder schadevergoeding uit.

Lekker pizza gegeten van Roberto en daarna zoals we achteraf hoorden, de buurvrouw wakker gehouden tot diep in de nacht.
Wederom een paar uur te laat vertrok het hele spul richting de Pyreneën en gingen wij naar Bagnols sur Cèze. Niet omdat het daar zo leuk is, maar om dat opeens wel heel lege huis te ontvluchten.
Op de terugweg over de dammenroute, die toch altijd weer leuke plaatjes oplevert. Gelukkig kwam niemand ons tegemoet, want hoe dat op te lossen?

Even bijkletsen

 

Woensdagochtend vertrokken Finn en Vonne al om negen uur, dus hadden we opeens een lange dag!
Waar we vervolgens niet héél veel mee gedaan hebben, want we moesten onze spulletjes nog uitpakken en het huis weer naar onszelf laten stinken.
's Middags moesten we toch even boodschappen gaan doen in Vaison. De nabije aanwezigheid van een verouderde kerncentrale doet toch rare dingen met de groenten hier.
Omdat het Paps laatste dag hier was en hij het dorp eigenlijk de hele week niet uit is geweest daar er in de cabrio maar twee mensen passen, reden we met een flinke omweg terug naar huis.

We waren voor het diner uitgenodigd door de voorzitsters van de 'Pims'-fanclub. Deze keer bij de Bar des Sports, die onder de nieuwe en zeer bezielende leiding van onze vriendin Audrey helemaal is opgebloeid. Wij blijven natuurlijk gewoon trouw aan onze eigen Bar du Pont op onze rive droite, maar die is op woensdag gesloten om inkopen te doen voor de stamgasten.

We gingen op een bijzonder christelijke tijd huiswaarts omdat de fanclub nog een beetje moe was van een behoorlijk uit de hand gelopen fanclubavond op dinsdag. Konden wij met z'n drietjes nog een nachtmutsje nemen op het balkon.

Donderdag moesten we dan toch echt naar Marignane om Pap op het vliegtuig van 17.50 uur te zetten.
We vertrokken al met midi om er een lekker dagje uit van te maken.
Lekker even shoppen in le Pontet, binnendoor verder door het dorp van Brad en Angelina, picnic in een ander pittoresk dorp en toen moest het gas er nog flink op om nog op tijd te zijn.

Om vijf uur met gierende banden voor de poort van Hall 3, rugzak uit de kofferbak, nog snel een korte knuffel en weg was pappie weer.
Over de tolweg zwijgend en zo snel mogelijk weer terug, want zo leuk was het toch even allemaal niet meer, met die lege achterbank.

Dankzij het warme onthaal en de 'moules frites' op het terras van de BdP, krabbelden we weer een beetje over ons vreugde-dipje heen.

Vrijdag echt aan de slag in huis. Zaterdag komen An en Peter namelijk logeren en die nemen deze keer in plaats van Pim en Sam (de Collie-broertjes), Rudi en zijn vier eenden vriendjes mee.
Daarna wat boodschapjes en een bezoekje aan de camping.
Dat is de eerste keer altijd nogal een opgave omdat daar zoveel bekenden zijn en we, tegen alle opgeworpen schijn in, het niet echt leuk vinden om zo in het middelpunt te staan.

Vandaag kwartier gemaakt voor de logés en straks snel naar vriend Leclerc, want er moet gefourageerd worden, om maar even in de terminologie te blijven.

Chaleur étouffant!

 Dit ziet er natuurlijk wel heel schattig uit, maar dan duurt het wel héél lang voordat je in de Provence bent. Met deze combi zijn we dan ook niet verder geweest dan camping de Delflandhoeve aan de rivier de Schie te Delft. Daar was afgelopen weekend namelijk een internationale meeting van de club van, net als wij, trotse MKPcaravaneigenaren.
We mochten van de, op het eerste gezicht wél vriendelijke, campingbazin het terrein alleen op als we een hele overnachting betaalden, terwijl we niet van plan waren langer dan een uur te blijven.
Voor vijf euro mochten we wel lopend het terrein op. Hollandse vrekkigheid tot kunstvorm verheven!
Het liefst waren we direct weer vertrokken, maar hebben dat gelukkig niet gedaan.
Om een kort verhaal lang te maken: we kregen die vijf euro van de organisatie van de meeting terug omdat we het hoogtepunt van de dag waren. Ons ei blijkt erg zeldzaam én  origineel te zijn voor het bouwjaar (1962). Na een uurtje was het weer vrij van bewonderaars en gingen we met veel beloofde contactafspraken weer naar huis.

De volgende dag op het gemakje ingepakt en op naar Middelburg om de katten naar hun zomerpaleis te brengen.
Maandag dan eindelijk de neus naar het zuiden.
De DS had niet echt moeite met de sleurhut, behalve dan dat ze het een beetje warm kreeg. Ook daar wen je als bezorgde temperatuurmeteraflezer uiteindelijk aan en hielden we lekker het gas erop.
De eerste stop was zoals wel vaker in Bannes op camping Hautoreille. Wat zou dat eigenlijk zijn; een Hoogoor?
Gelukkig zijn we wel wat gewend, want de reacties waren weer overweldigend. Terecht natuurlijk.

 

 Heerlijk lamsvleesje en biefstukje gegeten in het restaurant, waar het menu voor velen een trede te hoog was.
"Ik ziet helemaal geen biefstuk! Alleen fauks filee en brosjette de dinges. En wat is nou weer transje de gieghot? Gelukkig staat er ook piessa op, dat is tenminste normaal eten." De andere kampeerders zaten waarschijnlijk aan de macaroni met knakworst. Lekker makkelijk op de camping!

Heerlijk uitgeslapen uit een ei gekomen en op naar de sanitaire voorzieningen.
Mijn zorgvuldig half ingeslikte 'B'jour' werd beantwoord met een klinkend 'Goedemorregen!!!, waarvan elke letter patriottisch duidelijk uitgesproken werd. Tijd om weer eens een departementje verderop te gaan kijken.

 

Met de temperatuurmeter nét niet in het rood tegen honderd kilometer per uur door naar het zuiden.
Zwaaiend als Sinterklaas, Pipo de Clown en Mammaloe.
Eind van de middag waren we op de plaats van bestemming en werden ontvangen door Finn, Vonne en Papa. De commandant van de brandweer liep ook langs voor een zoen van Eugénie en aangezien zo'n belangrijk persoon nogal eens wat weet vroeg ik hem of hij niet een plekje wist om ons ei veilig te stallen. Een kwartier later stond het bij zijn ouders op het erf.
Ik hou van dit landje.