Vrijdag weinig schokkends gedaan. Boodschapjes in Orange.

Moesten onszelf sparen, want de volgende ochtend zes uur op voor "les Peintres dans la rue". Zeven uur werden namelijk de plekken uitgedeeld en wij hoopten nog steeds op het plekje voor ons huis. Helaas.

Het werd nummer 100, helemaal aan het begin van de rue du Barry, ongeveer naast onze bio-kruidenier/vriend die we inmiddels na een dag naar elkaar knikken en glimlachen Pascal noemen.

Paar latjes tegen de muur gezet. Paar schroeffies erin gedraaid en klaar was Klaas.

Een aardige man van de organisatie vroeg nog of dat wel goed zou gaan met de wind. Wat dacht hij wel; ik ben geen amateur!!! Toen we een paar minuten later alle schilderijen weer uit de struiken hadden gehaald ze toch maar aan de latten vastgeschroefd en de latten aan de luiken en de muur van het huis waar we voor staan gebonden. De rest van de dag geen sores meer gehad en aan het eind hoefden we maar vier totempalen in de garage van Severine en Benjamin te kwakken en klaar was Klaas weer. Dat wordt voor dag twee ook een makkie.

Het was een lange dag. Veel vrienden gemaakt onder Mollannais en artistes.

Aan het eind van de dag onze kelder en het keukentje aan de grande rue ter beschikking gesteld van de belendende de artistes. Nog meer vrienden. Moest dan wel om half negen weer de deuren opengooien, terwijl we net besloten hadden niet voor tienen onze plek in te gaan richten. Maar ja, ze werden er zo blij van dat ze niet hun hele hebben en houden het dorp uit hoefden te sjouwen

'S avonds kwamen Jorien en haar ouders even naar het huis kijken en zoals dat hoort gingen ze om 12 uur met het buikje rond en een bezoek aan de revue inclusief blote borsten en billen op la place du 14 juillet weer naar huis.

Nu snel weer naar onze stek, want over een uurtje staan de klanten weer in de rij.

Gisteren overigens wonderlijk genoeg niets verkocht.