Wij vulden tot die tijd de dagen nog met het standaard programma: een beetje geknutsel (raam uit de sponning gewaaid door een plotselinge windhoos), boodschappen doen, Rommelmarkten aflopen, lekker eten, dorpsfeesten bijwonen en vooral lachen tot het pijn doet. Pilatus kan de boom in samen met al die "Gutbusters", crosstrainers en alle sportscholen op aarde. Van lachen krijg je in een dag of twee een buik, zo strak als die van een afgetrainde Ethiopische bootvluchteling.
'S ochtends ofwel bezoek met taart en koffie, (in plaats van het ontbijt dat de kleintjes aan het voorbereiden waren), of telefoontjes van Werner om 9 uur of de aanhanger opgehaald kon worden omdat er een familie met 18 huilende kinderen al de hele nacht op zoek was naar een kampeerplekje en die wel op die vierkante meter pastte waar nou net mijn trailertje stond.
Eerst arriveerden Karim en Mel, verder aangeduid als Karamel, om een uur of half twee.
Het idee ontstond dat het een beetje kaal was zonder zwembad, dus trokken we er met de bus en de eend op uit. Ik wilde wel zo'n zwarte vijverbak met 1000 liter water erin, maar het werd toch een opblaasbadje.
Inmiddels waren Finn en Vonne ook al gearriveerd en zaten te wachten op het parkeerterrein, na een roséetje op de camping.
Thuisgekomen eerst maar een biertje en toen het doosje van het badje opengepeuterd.
De tuin is voor de helft verdwenen en de waterrekening van dit jaar kan direct naar het ministerie van financiën.
Een doorsnede van een kleine 4 meter en een inhoud van 1800 liter heeft het badje. Nog een buitendouche gekregen van de kleintjes dus het is niet zo gek dat de rivier droogstaat.
In nog geen vier uur stond er genoeg water in om tot je knietjes nat te worden. Dat deden we echter pas ruim na zonsondergang, dus hebben we nu allemaal een snotneus.
De hottentottentent net naast het bad wordt bewoond door mijn broer en herboren zus, dan is de poort mooi geblokkeerd, we zitten toch vol.
Ondertussen sms-en of bellen we regelmatig met Stef en Marjoleine, die om elf uur in de ochtend belden hoe ze precies moesten rijden. Ze zaten toen net buiten Alphen aan den Rijn. Rond middernacht stonden zij aan de receptie van ons hotelletje. Ik hoop dat ze niet te erg geschrokken zijn van de taferelen op het balkon.
Straks even een taart kopen voor alle bewoners van de belendende percelen, als ik weer naar buiten durf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten