We hebben weer hard gewerkt, dus mogen we weer even naar ons andere leven.
Daarnaast zijn onze Delftse buurtjes Tjallie en Niels verhuisd naar een dorpje in de Franse Ardennen en we missen ze best. Dus daar gaan we eerst maar eens een nachtje slapen.
Eugénie had helaas een studiedag op vrijdag, zodat we pas laat in de middag konden vertrekken, maar Chatel - Chéhery is maar een uur of vijf rijden en we eten toch altijd laat.
Ik was wel eerder vrij, dus om vier uur kon de kofferbak dicht omdat ik klaar was met proppen en de studiedag dan ook uitgestudeerd zou zijn.
De rest stond op de achterbank. Kan 't schelen?
Tegelijk met de klik van het slot kwam Eus de hoek om fietsen. Mijn hart maakte een hupje.
Natuurlijk omdat het dat altijd doet als ik zo'n leuk meisje aan zie komen en het dan ook nog mijn eigen meisje is, maar vooral ook omdat zoveel stiptheid een mannetje, dat graag naar Frankrijk wil hééél blij maakt.
Ik begon natuurlijk met een grijns van oor tot oor blij te zwaaien en te kwispelen.
Alleen zwaaide Eugénie niet terug!
"Oom Piet is gevallen en hij is heel verward en kan alleen nog maar huilen."
De duigen en splinters van ons voorspoedige vertrek vlogen in het rond en een half uur later parkeerde ik de DS achter de inmiddels gearriveerde ambulance voor het huis van Oom Piet.
Godzijdank mankeerde hij lichamelijk niets, op een gat in zijn bol van de salontafel na.
De ambulancehelden hadden ook alles al gedaan om een TIA of erger uit te sluiten. Geen scheve mond, allebei de handen met bijbehorende armen even krachtig, alleen die verstrooidheid. Volgens de verpleger was dat niet zo gek. Oudere mensen hebben dat wel vaker als ze zo schrikken.
Wel nog even de huisarts bellen om één en ander te melden en dan was het wel circus genoeg geweest en konden we een uurtje later de autoroute op.
De dokter was er niet, maar er was wel een vervanger.
Die verpulverde de duigen en splinters in dertien milliseconden verder tot nano-niveau.
Het leek hem beter toch maar even een 'scannetje' te laten maken van Oom Piets piratenbrein.
Vlak na het sluiten van alle restaurantkeukens in Delft (ook die van best goede vrienden) kwamen we weer thuis.
Oom Piet mankeerde inderdaad nog steeds niets. Hij kan nog jaren mee. Niet dat hij dat wil, maar technisch kan het.
Het had wél iets van aankomen in Mollans. De verwarming stond op vorstvrij, dus het was dat ook nét, we hadden wel trek, maar niet echt zin meer om te koken en na de bruine bonen moest er met de hand afgewassen worden, want voor die twee bordjes zet je geen vaatwasser aan.
De volgende dag de emoties van de avond ervoor weggejaagd met een vergeten in te pakken eitje en een lekker bakkie koffie en om een uur of elf in de auto geklommen.
Direct gaat Eus haar telefoon. Lijkbleekheid met bijbehorende verstijving.
Het is het nummer van Oom Piet en dat kan nooit iets goeds betekenen.
En ook nog Michael van de thuiszorg.
Eus haar stoppen staan allemaal op klappen en ik ben al aan het verzinnen welke klussen in Delft ik dan maar ga doen in deze vakantie.
Michael kan de medicijnen van oom Piet niet vinden. Logisch, want die liggen nog in Bronovo op de eeuwigdurende spoedeisende hulp.
Met ijzingwekkende zelfbeheersing hoor ik Eus hem uitleggen, dat hij zelf maar even moet bellen of ze er nog zijn en dan wat haar betreft een koerier sturen of anders de huisarts met spoed een nieuw recept laten maken en bezorgen. Zij zit namelijk al halverwege Frankrijk en komt daat natuurlijk niet even voor terug.
Met een DS vol voldane glimlachen draaien we de brug voor ons huis over en even later de snelweg op. De servicecoupons voor oom Piet zijn op. Tant pis! (jammer, maar helaas in het Frans).
Niels, onze ex-buurman is met wederzijdse vriend Hans bomen aan het omzagen in de sneeuw, dus we hebben vooral geen haast. Vlak voor de apéro aankomen is gek zat. En dat lukt. Zo ook voor Liesbeth en Karel, die de Maas gevolgd hebben tot Chatel.
Wat volgt is een heerlijke avond met fijne vrienden en een ietwat zwaar hoofd op de autoroute du soleil, die gelukkig niet zo druk is op zondag.
Heerlijk dicht bij elkaar geslapen in een kamer zonder kachel en 's morgens na het ontwaken bijbehorend uitzicht.
Dan eerst een heerlijk stuk verlaat kerstlandschap, voordat we de snelweg op duiken, waar de koffie wel een beetje raar schuim heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten