Met volle teugen!

Vanmorgen bijtijds uit de veren, want het is markt in Buis les Baronnies en dat vinden we leuk!



De bloemenchagrijn had prachtige mimosa en probeerde ons ook nog een mimosaplant aan te smeren, ware het niet dat een bevriende klant -van hem, niet van ons- aangaf, dat die hier kapot vriezen.
Op de één of andere raadselachtige manier zit mijn Opinel (zakmes) opeens niet meer waar hij hoort.
Omdat ik zo zielig ben mag ik een nieuwe uitzoeken. Olijfhout is er niet in taille 7, dus wordt het beuken. Want de originele had ik al en die komt heus wel weer bij me terug.
Verderop stond een kraam met nutteloze, Chinese, onzinnige en oude rommel.
Daar lag hij.
Voor zes euro mocht hij mee. De verkoopster keek wel een beetje raar,toen we vroegen of ze hem goed in wilde pakken omdat hij er qua kleur uitzag of hij het erg koud had.






Verder nog wat heerlijke olijfjes uit Nyons en biologische venkel gekocht voor de puree van vanavond en om kwart voor twaalf waren we klaar op de markt.
Geen enkele reden om rechtstreeks naar huis te gaan, dus expres de verkeerde kant op gereden.
Nog steeds vinden we op die manier de meest sprookjesachtige routes.
Woorden schieten te kort, dus dat wordt makkelijk voor mij. Geniet maar even mee.

 

Ligt er opeens een echt kasteel!!! Gauw een wandelingetje eromheen gemaakt. Het bleek een klein gehuchtje, maar iedereen zat natuurlijk aan tafel, dus leek het alleen voor ons.
Stiekem door het bovenraampje een foto gemaakt van het interieur van de kerk en voor straf zat Eugénie vast met haar vingertjes in het kruis. Maar omdat de paus er toch mee stopt mocht ik haar gelukkig weer meenemen!
Verder langs lavendelplanten in de sneeuw, best raar en watervallen van ijs uit de rotswand.
We kwamen ook nog langs de tuin van een geestverwant. Van de zomer stap ik een keer uit.

 

 

Thuis even een boterhammetje gegeten op het balkon met onze bolletjes in de zon, samen met Petit Gris, onze huiskat hier. Daarna een beetje in de tuin gerommeld terwijl Eus een dansje maakte met de stofzuiger.
Om een uur of drie naar Vaison omdat de dag nog zo lang is. Wat is vroeg opstaan toch heerlijk als je er tegen kunt. Op zoek naar embrasses voor de nieuwe gordijnen, maar niets is eenvoudig genoeg naar onze smaak. We zoeken eigenlijk gewoon een touwtje. In een achterafstraatje in Vaison zit een meubelstoffeerder en die heeft wel wat. Katoenen touw om pipings mee te maken.
Voor twee meter gaat hij geen factuur maken, dus krijgen we het gratis!
De meeste winkels zijn aan het verbouwen dus halen we de auto van de parking. Kaartje in de betaalautomaat en wat denk je? Ook gratis!
Nog even langs de Intermarché omdat dat ook al zo leuk is en dan naar huis.
Kacheltje aan en verder met genieten.

Voor de verandering

Maar weer eens naar Avignon.
Ja, daar waren we gisteren ook al geweest.
Lekker oestertjes gekocht, want daar houden we zo van. Eugénie maakt ze altijd open, want daar heeft Timme een broertje dood aan.
Tijdens het koken lagen ze lekker op temperatuur te komen en met een groot gebaar wilden we ze op tafel zetten.
Gelukkig zijn we nog niet heel kippig en zagen we bijtijds een wormpje kronkelen.
Eerst nog lekker lakoniek, maar later toch maar even gaan speuren op internet. Moet je nooit doen natuurlijk, maar omdat we toch al wat minder trek hadden in deze schelpjes, toch gedaan.
Nou, dat heeft ons leven gered, als je de mensen mag geloven.
De prijs van die schelpdiertjes was toch de moeite van een retourtje waard. De lieftallige dame bij de acceuil van Auchan was het, zonder in de zak te kijken roerend met ons eens. Dégolasse!
De centjes gingen zonder morren terug in de portemonnaie.
 

Omdat we nu toch weer stinkend rijk waren direct een bos mimosa gekocht en de binnenstad van Avignon in gedoken. Daar vonden we helaas weinig om ons geld aan te verbrassen. Behalve dan dat uilenlampje dat we al sinds de kerst zochten. Dat mocht mee voor de prijs van de oesters.

Ook in de Dépot vente stond niets, waar we niet zonder kunnen, dus dan maar lekker naar huis om wat van die houtjes van gisteren in de kachel te gooien een en beetje te gaan koken.
De gordijnen, die Eus eerder had gemaakt waren een beetje smal, dus daar moest ook maar en randje aangezet worden.

Breekt halverwege een wezenlijk onderdeel van de machine á coudre af. Eerst met lijmpie aan de slag, maar later toch maar even serieus.



Morgen nog even op zoek naar een korter boutje en dan kan de machine weer jaren mee.

Flinke bos hout voor de deur.

Na het eerste bijslaapje gingen we in het begin van de middag richting le Pontet om de 'grote' boodschappen te gaan doen. Da's voor een klein weekje niet zo veel, dus de kofferbak was nog leeg.
Die hebben we toen maar volgegooid bij PROVENCE EXPO.
Dat klinkt best spannend, vindt u niet?
En wat gooi je daar dan wel in de kofferbak? Kunst, antieke meubelen of andere provencaalse schatten?

Nee, brandhout.
We lopen een beetje leeg op die netjes van 25 liter voor negen euro.
Onze vriend, voorheen buurman Niels betaald maar 8 euro per stère, maar dan moet hij het wel zelf uit een ondergesneeuwd bos zagen, hakken en kloven.
Met wat passen en meten kregen we éénderde stère in de DS gestouwd en dat voor 28 Franse euros.
Een stère is in buches (stammetjes) van 50 cm één kubieke meter, ook wel 1000 liter.
We hebben dus nu ongeveer 333 liter hout voor 28 euro. Het blijft wel raar; liters hout.
Om 333 liter te vullen met netjes heb je er 13 en een half nodig. Of als je die driehonderddrieëndertig liter in netjes wilt stoppen moet je er dertien en een halve hebben.
Dertien en een half netje kosten toch al gauw 121 euro 50 en geen 28.
Hebben we zomaar even 93 euro 50 bespaard! En dan is dit ook nog allemaal eiken, dat een veel hoger rendement heeft. Langer brand, zeg maar.
Als we een héle stère nemen wordt het nog goedkoper, namelijk 68 euro.
Wat we dan besparen kun je nu zelf wel uitrekenen. Ik ben geen wiskundeleraar!

Op weg naar huis nog wat mooie plaatjes gemaakt van de omgeving. De Dentelles en de Mont Ventoux lage er weer zo mooi bij in de vroege avondzon.

 

Mensen met een zwak oldtimer hart moeten maar niet in de kofferbak van onze trouwe Jacques kijken.

Goedemorgen!

Kijk!
Na een nachtje heerlijk slapen gooi je de luiken open en zie je dit.
Snap ik opeens weer, waarom ik elke keer weer best zo'n eind wil rijden.

Het enige dat vaststaat is dat alles kan veranderen!

We hebben weer hard gewerkt, dus mogen we weer even naar ons andere leven.

Daarnaast zijn onze Delftse buurtjes Tjallie en Niels verhuisd naar een dorpje in de Franse Ardennen en  we missen ze best. Dus daar gaan we eerst maar eens een nachtje slapen.

Eugénie had helaas een studiedag op vrijdag, zodat we pas laat in de middag konden vertrekken, maar Chatel - Chéhery is maar een uur of vijf rijden en we eten toch altijd laat.

Ik was wel eerder vrij, dus om vier uur kon de kofferbak dicht omdat ik klaar was met proppen en de studiedag dan ook uitgestudeerd zou zijn.

De rest stond op de achterbank. Kan 't schelen?

Tegelijk met de klik van het slot kwam Eus de hoek om fietsen. Mijn hart maakte een hupje.

Natuurlijk omdat het dat altijd doet als ik zo'n leuk meisje aan zie komen en het dan ook nog mijn eigen meisje is, maar vooral ook omdat zoveel stiptheid een mannetje, dat graag naar Frankrijk wil hééél blij maakt.

Ik begon natuurlijk met een grijns van oor tot oor blij te zwaaien en te kwispelen.

Alleen zwaaide Eugénie niet terug!

"Oom Piet is gevallen en hij is heel verward en kan alleen  nog maar huilen."

De duigen en splinters van ons voorspoedige vertrek vlogen in het rond en een half uur later parkeerde ik de DS achter de inmiddels gearriveerde ambulance voor het huis van Oom Piet.

Godzijdank mankeerde hij lichamelijk niets, op een gat in zijn bol van de salontafel na.

De ambulancehelden hadden ook alles al gedaan om een TIA of erger uit te sluiten. Geen scheve mond, allebei de handen met bijbehorende armen even krachtig, alleen die verstrooidheid. Volgens de verpleger was dat niet zo gek. Oudere mensen hebben dat wel vaker als ze zo schrikken.

Wel nog even de huisarts bellen om één en ander te melden en dan was het wel circus genoeg geweest en konden we een uurtje later de autoroute op.

De dokter was er niet, maar er was wel een vervanger.

Die verpulverde de duigen en splinters in dertien milliseconden verder tot nano-niveau.

Het leek hem beter toch maar even een 'scannetje' te laten maken van Oom Piets piratenbrein.

Vlak na het sluiten van alle restaurantkeukens in Delft (ook die van best goede vrienden) kwamen we weer thuis.

Oom Piet mankeerde inderdaad nog steeds niets. Hij kan nog jaren mee. Niet dat hij dat wil, maar technisch kan het.

Het had wél iets van aankomen in Mollans. De verwarming stond op vorstvrij, dus het was dat ook nét, we hadden wel trek, maar niet echt zin meer om te koken en na de bruine bonen moest er met de hand afgewassen worden, want voor die twee bordjes zet je geen vaatwasser aan.

De volgende dag de emoties van de avond ervoor weggejaagd met een vergeten in te pakken eitje en een  lekker bakkie koffie en om een uur of elf in de auto geklommen.
Direct gaat Eus haar telefoon. Lijkbleekheid met bijbehorende verstijving.
Het is het nummer van Oom Piet en dat kan nooit iets goeds betekenen.
En ook nog Michael van de thuiszorg.
Eus haar stoppen staan allemaal op klappen en ik ben al aan het verzinnen welke klussen in Delft ik dan maar ga doen in deze vakantie.

Michael kan de medicijnen van oom Piet niet vinden. Logisch, want die liggen nog in Bronovo op de eeuwigdurende spoedeisende hulp.
Met ijzingwekkende zelfbeheersing hoor ik Eus hem uitleggen, dat hij zelf maar even moet bellen of ze er nog zijn en dan wat haar betreft een koerier sturen of anders de huisarts met spoed een nieuw recept laten maken en bezorgen. Zij zit namelijk al halverwege Frankrijk en komt daat natuurlijk niet even voor terug.
Met een DS vol voldane glimlachen draaien we de brug voor ons huis over en even later de snelweg op. De servicecoupons voor oom Piet zijn op. Tant pis! (jammer, maar helaas in het Frans).
Niels, onze ex-buurman is met wederzijdse vriend Hans bomen aan het omzagen in de sneeuw, dus we hebben vooral geen haast. Vlak voor de apéro aankomen is gek zat. En dat lukt. Zo ook voor Liesbeth en Karel, die de Maas gevolgd hebben tot Chatel.
Wat volgt is een heerlijke avond met fijne vrienden en een ietwat zwaar hoofd op de autoroute du soleil, die gelukkig niet zo druk is op zondag.
Heerlijk dicht bij elkaar geslapen in een kamer zonder kachel en 's morgens na het ontwaken bijbehorend uitzicht.
























 Dan eerst een heerlijk stuk verlaat kerstlandschap, voordat we de snelweg op duiken, waar de koffie wel een beetje raar schuim heeft.