Henri Michel Nguyen Ngoc Lam is een tandensmurf van een meter of anderhalf in een blauw dokterspak. Ik mocht erbij blijven voor het geval er vertalingen verricht moesten worden. Henri sprak (zo vertelde hij tijdens de behandeling) ook Duits, dus mijn rol was beperkt.
Hij verstaat zijn vak blijkbaar want An had niet zo'n pijn dat ze hem de tent uit sloeg. In drie kwartier had hij het weer voor elkaar en kon de rekening door.
Voor de zekerheid had ik ook nog maar een paar honderd euro in mijn zak gestopt, terwijl de porte-monnaie van An al niet de magerste van het land is.
Na wat driftig geklik op een digitaal gebit en wat icoontjes kwam de rekenig uit de printer rollen.
Henri is stinkend rijk, dus we waren voorbereid. En toch viel onze mond open. Dat is handig tijdens de behandeling, maar nu ging het vanzelf.
Achtentwintigeuroennegenenzeventigcent.
Onze tandartsen zijn schoften!
Inmiddels waren neef Karim en zijn Mel aangekomen in Mollans om op weg naar huis nog even de koeien uit 2009 uit de Ouvèze te halen.
Des avonds lekker zitten knagen op het balkon en lekker tot half vier bijgekletst met mijn neef, die ik immers nooit zie.
Wellicht hadden we het niet alleen maar over onze diensttijd moeten hebben.
De volgende ochtend niet te vroeg op want neef had nog wat last vande de whiskey, hoewel er toch genoeg omgevallen waren.
Daar kwam An dan weer achter toen ze een gelig plasje aantrof op de tafel en als vrouw ruik je daar natuurlijk aan om te controleren of het echt wel kattenpis is.
Na het ontbijt besloten toch maar niet de berg op te gaan, maar allemaal naar huis.
Behalve wij natuurlijk.
Aan het begin van de parking de la poste afscheid genomen.
An en Peter stonden een stukje verderop, dus wij liepen met Karim en Melanie mee naar de auto.
"hè nee, Karim, kut!" kwam uit Mel haar tenen.
Achterruitje van de auto ingeslagen. Beide achterdeuren waren open, maar Tomtom en de radio zaten nog op hun plek. Er ontbrak zo te zien niets.
Achterbank leeggehaald om het glas eruit te vegen en weer opnieuw gevuld.
Ontbraken er toch twee dagrugzakjes met twee jassen erin en alle laders voor alle apparaten.
Toch maar naar de gendarmerie in Buis om aangifte te doen.
Karim had dat drie weken geleden ook al gedaan toen zijn rugzak uit de tent was gehaald op Werchter (popfestival, voor de echt culturelen onder ons).
Veel werk was het niet, maar het duurde toch wel drie uur in verband met de vooruitstrevende technologie op het bureau vol agentenkuikens. de gemiddelde leeftijd werd verdubbeld toen wij binnenkwamen.
Karim wilde toch al niet op het heetst van de dag gaan rijden, dus dat is gelukt.
Verder niet zoveel meer gedaan. Beetje naar de supermarkt met de HY omdat het zo lekker is en te lang blijven hangen op het terras van BdP.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten