Dinsdag was iedereen uiteindelijk weer vertrokken, zodat we woensdag weer samen wakker werden en naar de markt in Buis togen.
Niet dat we iets nodig hebben, maar het hoort er zo bij.
Van al onze bekende marktkooplui, die je je zo lekker laten voelen, dat je er meer bij hoort dan al die toeristen, staat er nog maar één, dus konden wij ook rustig naar alle toeristentroep kijken.
Vanuit Buis naar Orange gereden om iets onzinnigs te gaan halen bij de Carrefour, maar vooral voor een heerlijke hotdog en een lekker ritje.
Op de terugweg nog even langs Barbara en Werner, voor een zoen en een biertje op het terras.
Niet te lang, want om zes uur komen Bernard en Laura, onze buurtjes uit de Alsace op de borrel.
Die waren zoals het hoort een uur te laat, maar daarvoor kwam Marijke, die ons ook kent door dit blog en samen met haar man een huis heeft tegenover dat van de oma van France.
Zij spreekt ook behoorlijk goed Frans, dus het werd erg gezellig.
Toen ze weg was doken we met Bernard en Laura op Google maps en het gezicht van Laura was goud waard, toen we plotseling virtueel door hun straat liepen en bij hun huis aankwamen.
Toen ze wegwaren nog een soeppie, want we hadden al genoeg gesnackt.
Donderdag de gordijnen opgehangen in de woonkamer en Eugénie heeft de muren in de slaapkamer gefixeerd met behangerslijm omdat we het patina van het verwijderde behang graag willen bewaren en dat nogal poudreuse was. Dat je het er zo afveegt, als het ware.
We zouden om vier uur bij vrienden zijn, die ons ook al van het blog kennen en een huis hebben in de buurt. En een eend. En een DS. En nog één.
Hun huis is heel anders dan het onze, maar daarom wel lekker overzichtelijk. De enorme tuin en het bos erachter, dat niet van hen is, maar dat ze wel min of meer moeten onderhouden, des te minder.
Voeg daarbij een adembenemend uitzicht en je hebt alweer een heerlijke plek in dit hoekje van de Provence.
Vrijdag kwamen Patricia en Jeroen, die op een camping in de Ardèche staan.
Lekker een beetje met hen in de 2CV richting Nyons, waar de lavendelstokerij behoorlijk gemoderniseerd is en er jammer genoeg geen zwarte pluimen lavendelrook meer uit de schoorstenen komen. Zal wel weer iets met het milieu te doen hebben. 's Avonds lekker gegeten na een bezoekje aan ons favoriete terras.
We hadden voor de zekerheid maar vast voorgesteld dat ze bleven slapen, zodat we de volgende dag met een tikkeltje zwaar bolletje naar Avignon konden. Voor de snelheid met de bolide van Jeroen anders gaat je haar zo door de war.
Lekker geshopt en alleen een oventhermometer gekocht. Die van ons was kapot gevallen toen ik er niet op had gekeken en hem toch beetpakte. Dat doet pijn.
Toen zij weer richting Ardèche trokken, deden wij dat voor de verandering maar eens richting Bar du Pont. Daar zat onze lieve Jorien, die we gelijk maar uitnodigden voor het diner de volgende dag.
Wie daar ook heel blij mee was, was onze vriend Thiery, die zoals u vast wel weet foto's verzameld van zichzelf met een mooie vrouw aan de zijde. Niets onoorbaars hoor, zijn vriendin weet ervan en die is ver in de tachtig. Ook weer heel anders dan u wellicht denkt. Tenzij u denkt dat hij haar tegen kost en inwoning verzorgt, na een lichte beroerte. En dat hij elke dag een gedicht voor haar schrijft is omdat hij dat nou eenmaal goed kan en graag doet.
Zondag beetje uitgeslapen en naar de rommelmarkt op het parkeerterrein van de Intermarché in Nyons.
Achter de buvette, waar we een frietje en een sandwich bestelden, stonden de Straycats. Ik had al een poos niets van ze gehoord, onze rockabilly-vrienden.
De kokende rocker nam onze bestelling op en prepareerde die ook. De kassarocker, die dat was omdat hij de hoogste kuif had, keek ons na twintig minuten plotseling aan en vroeg: 'Wordt u al geholpen?', terwijl wij al die tijd al voor hem stonden. Tja, Rock 'n Roll gaat je niet inde koude kleren zitten.
Via Vaison naar de camping om nog één keer gedag te zeggen en om Jorien op te pikken voor het diner.
Eerst maar weer eens langs de Bar du Pont voor een aperitiefje en toen heerlijk gesmikkeld en geouwehoerd op ons balkon. Eendenborst met ingekookte rode-wijnsaus.
Maandag was het opruimdag en verder niks, want dit jaar zouden we het eens goed aanpakken. Het hele huis aan kant, opgeruimd, schoongemaakt, ingepakt en opgevouwen, zodat we op de vertrekdag eens een keer niet pas om half drie richting Langres zouden vertrekken om vervolgens te laat aan te komen voor het restaurant.
En natuurlijk de druiven plukken! Hoewel de vendange eigenlijk pas half september zou beginnen, waren die van ons al rijp genoeg.
Twee dozen vol kwamen er vanaf. Michelle wilde wel een paar trossen en we hebben Jacques een hele doos gegeven. Kregen wij weer lekkere paté en jam.
Alleen nog even aan het eind van de middag langs bij Anja en Danny om afscheid te nemen, want je weet maar nooit.
Vlak voordat we daarheen gingen nodigde Michelle, onze buurvrouw, ons uit voor de apéro aan het eind van diezelfde middag. Eus begon uit te leggen, dat dat een beetje lastig werd en waarom, maar dat kon Michelle helemaal niets schelen en ze liep onder het uiten van Nimesiaans-Griekse verwensingen weer naar binnen.
Nou staat haar huis te koop, dus zou het zomaar de laatste gelegenheid kunnen zijn en waren we ook wel een beetje bang dat ze een beetje boos was. Dus hoofd om de hoek van de keuken gestoken en afgesproken voor een wat latere apéro en toch de kans gekregen om uit te leggen waarom we echt even naar Anja moesten.
Het was daar natuurlijk weer erg gezellig, dus we kwamen pas om een uur of acht aan bij Michelle, die heerlijke bruchettas uit de oven toverde. Haar zus Mireille was er ook en zo werd het ook daar weer heel gezellig. Om een uur of tien afscheid genomen voor die dag en snel de barbecue aan om al het vlees dat we nog hadden te bakken voor morgen onderweg en ook een beetje om nog één keer met de katten te dineren.
Dinsdag moest er nog van alles gebeuren.
We konden niet met de bus het dorp in omdat er een steiger achter de poort staat, die maar 2 meter 10 hoog is en de bus 2.30 (echt wel!). Gelukkig hebben we een trouwe 2CV bij ons om in slechts twee ritten de spullen naar de bus te rijden.
Komt de bus niet naar Moses, dan.......
Zo werd het toch weer allemaal anders en vertrokken we dinsdag niet om half drie, maar om half twee. Toch al een uur de goede kant op. Konden we Bam en Ner nog even een zoen geven, want dat hadden we vorig jaar niet gedaan en daar krijg je dan natuurlijk spijt van.
We waren nog op tijd voor het restaurant, maar besloten lekker bij de bus te eten omdat we gisteravond nog zoveel worstjes gebakken hadden .
De volgende dag om een uur of elf weer op weg.
Het is eigenlijk best gezellig bij ons in de bus, als je je er eenmaal bij neergelegd hebt dat het weer even uit is met de pret in Mollans. En thuis is er ook pret!
Op een parkeerplaats, anderhalf uur voor Luxemburg stond een Nederlandse truck met daarop een caravan van hetzelfde merk als die van ons. Voor het eerst dat we er één in het wild zagen. Die van ons kan er wel vier keer in.
Zaterdag de katten opgehaald bij Beppie en de bende was weer compleet.
Nog een maand of vier en dan gaan we weer verder met ons Franse leventje.
Au revoir!
