Toeristen.

Na de korte, maar hevige kapperscarrière van Eugénie, toen het haar weer min of meer in één kleur geschilderd was  konden we weer met goed fatsoen naar de bouwmarkt om een stukje afvoer voor de wastafels in de nieuwe badkamer te halen. Dat werd een deur met kozijn.
En zo wordt het meer en meer een badsuite.

Zaterdag kwamen Erik en Linda met hun dochter Saskia en diens vriendinnetje Carlijn.
Het programma van rondleidingen door huis en dorp, apéro, lekker smikkelen en 's avonds naar het dorpsfeest omdat het 14 julliet is kon van start.
De volgende dag natuurlijk naar de rommelmarkt, waar de koopwaar al op het parkeerterrein werd uitgestald door de verkoopster in haar witte kleedje.

Toen we gaar genoeg waren nog even langs de 'Dentelles de Montmirail' terug naar huis voor een drankje, een hapje en de nodige goede gesprekken.

 


De meiden hadden ondertussen ontdekt wat de leukste manier is om in een 2CV mee te rijden.

We besloten de volgende dag de welbekende kloof af te zakken. Die kennen we nu wel van de vorige keren. Wel heel dapper van Linda, die na jarenlang tobben met een gebroken hielbeen maar weer mooi de eindstreep haalde van deze tocht.

 

 Maandag pizzadag, dus u raad het al.

Dinsdag trokken de gasten weer verder naar de Verdon, want die kano sleep je natuurlijk niet voor niets mee. We hadden er al een half uurtje mee lopen stoeien omdat hij noch door het tuinhek, noch door de kelderdeuren pastte. Uiteindelijk maar óver het hek getild.

 

Na het uitzwaaien en zoenen als de bliksem naar Marseille om Pap op te halen. Op de heenweg hadden we de honderdvijftig kunnen halen met de Mistral in de rug, ware het niet dat de nieuwe banden niet uitgebalanceerd zijn en Gijs boven de honderd begint te huppelen als een aangeschoten mank hert.
We zagen het vliegtuig van Pap landen toen we vlak bij de terminal waren, maar vind dan maar eens op tijd een fototoestel! Voor de goede beschouwer loven wij een prijs uit als u het juiste vliegtuigindentificatienummer inzendt.



De terugweg daarentegen behaalden we ternauwernood de minimum snelheid en was er geen gesprek te voeren boven het oorverdovende gebrul van diezelfde rotwind. Je doet ook dan natuurlijk niet het dak dicht. Je bent en blijft een stomme toerist. Geen autochtoon, die het in zijn hoofd haalt om in een open auto door de brandende zon te gaan rijden.