Aanpakken, niet lummelen!

Maandagmorgen zou maandagmorgen niet zijn als er niet aan het werk gegaan wordt.
Niks ontbijt in bed, gewoon aan tafel.
Daarna gammasmoking aan en aan de bak.
Ik dacht een treetje of twee te gaan maken, maar het was blijkbaar goeiemaandag, want om een uur of drie was de trap zo goed als af! Het is dat de parpaings (betonnen legoblokken) op waren.



Hier en daar een béétje scheef, maar toch niet slecht voor een amateur.
Gauw naar de Brico om blokken voor morgen te halen.
"Twee maar?"grapte onze bricovriendin. Maar toen we vol ingehouden trots vroegen of onze carte de fidelité er al was kon ze niet anders dan met gepast respect ernaar op zoek gaan.
Ik zag hem het eerst, dus nu zijn we officieel bij het Provençaals klussersgilde.
Om echt bij de bouwers te horen moet je toch op zijn minst een rekening hebben bij Augier, zeg maar de PontMeyer van Frankrijk.



Om zes uur werden we bij de buurtjes verwacht.
Nee, niet om te eten, maar voor de apéro, het is hier niet Honselersdijk, waar de piepers strak om 18.00 uur uit de pan moeten.
Om een uur of half acht naar Roberto, de beste pizzabakker op aarde, want maandag: pizzadag.
De buurtjes zijn niet meer zo gewend aan het nachtleven sinds de komst van prins Liam, dus werden we om een uur of negen naar huis gestuurd met de rest van de wijn onder onze arm.
Die hebben we op het balkon soldaat gemaakt en om een uur of half elf mocht het vermoeide lijf plat.
Het viel niet mee om al die versteende spieren vanmorgen weer aan de praat te krijgen.
Vandaag dus maar naar le Pontet om boodschappen te doen en dan morgen de trap afmaken. Het moet niet te hard gaan natuurlijk.