Een tijdje uit de lucht!

Niet internet maar wij! An en Peter gingen maandag weer richting Chaillon. We hebben nog een kleine rondleiding door het dorp gedaan, zagen een erg donkere lucht aankomen … en toen begon het ineens te regenen! De eerste druppels deze vakantie. Het zou de hele dag grijs blijven en de temperatuur was ook flink gedaald: het is geen 38 graden meer.
We hebben het huis weer een beetje gepoetst (dan is dat vast gebeurd, dachten we…) en zijn een beetje gaan rondrijden, boodschapjes doen en op de camping langsgegaan omdat morgen Kees weggaat. Ik ben nog even een boodschap in Mollans gaan halen met zijn Eend en dat was geweldig om in een Eendje te rijden (nog nooit gedaan daar, wel met de bus, de Fiat en de DS)!
Dinsdag was het nog steeds niet helemaal blauw maar beter dan gisteren: Tim maakt de waterleiding naar de wc boven: we kunnen nu ook doortrekken (deden we eerste met een emmer)! Ik maak van de oude doos van de koelkast een soort kamerscherm eromheen, compleet met deur met uitgesneden hartje erin. Samen richten we nog een logeerkamer in met een pas gekocht houten bed en buffet, en een stalen 1-persoonsbedje en schilderen we de ramen van de luiken aan de Grand Rue voor de tweede aan de binnenkant en de rest (buitenkant luiken en luik voor de deur) voor de eerste keer blauw. Het ziet er veel gezelliger uit!

Na het klussen, schoonmaken en opbergen gaan we even naar Vaison en zien op weg al een zwarte lucht aankomen. We besluiten naar de camping te gaan want misschien moeten we hier en daar bijspringen met geultjes graven of het terras redden. Op de camping aangekomen stortte het helemaal los: zoveel water hebben we nog nooit uit de lucht zien stromen, ook niet in Nederland. Dikke tuinslangstralen stortten neer, iedereen begon te rennen om tenten en spullen etc. te redden, eters gingen met tafel en al binnen in de zaal achter de bar zitten en de electriciteit viel uit (dus kon de keuken ook niet verder werken). Er was complete chaos en van het onderste gedeelte van de camping werden zelfs mensen geëvacueerd in geval de rivier zou stijgen (niet ondenkbaar met de Ouveze….). Auto’s werden naar boven gereden en iedereen liep in zwemkleding en kaplaarzen met handdoeken spullen te redden. Tim had onze bus al met de neus richting Mollans aan de weg gezet. We boden de watersnoodslachtoffers aan bij ons in huis te komen vannacht, we zouden wel zien hoe iedereen een slaapplaats kreeg maar met alle matrassen opblaasbanken, en –bedden moesten we een eind komen. Uiteindelijk hebben Jorien en Joost, Elkoo, Petra, Mischa en Robin bij ons geslapen omdat hun tenten ondergelopen (plaats 315, geen aanrader) waren en er werkelijk niets meer droog was: van Jorien en Joost was geen vezel mee droog en onze droger heeft overuren gedraaid. Petra en Eelko hadden nog wel hun beddengoed kunnen redden maar de kuip van de tent stond vol water.

Gelukkig is de rivier ’s nachts niet meer gestegen (hoewel wij hoog en droog op bijna het hoogste punt van Mollans wonen) en woensdag zijn de watersnoodrampslachtoffers gaan ruimen, wij hebben ook nog een paar uur geholpen. Jorien en Joost besloten in een ander tentje op een ander plek op de camping te gaan staan en Eelko en Petra en kids blijven bij ons slapen zodat ze de tent kunnen afbreken na het schoonmaken (donderdag wordt er namelijk weer regen verwacht en ze gaan namelijk net als wij vrijdag naar huis). ’s Avonds hebben we met z’n allen lekker gebarbequed en buiten gegeten (kon nog net qua temperatuur).

Aangezien we in die 4 weken nog geen markt bezocht hebben gaan Tim en ik woensdag samen naar de markt in Nyons; heel leuk maar superdruk! We kopen een heerlijk kaasje (waarvan ik de naam niet meer weet, iets met ‘Chavanat’) en een broodje en rijden naar de Col d’Ey. Daar hebben we aan de rand van een net geknipt lavendelveld heerlijk zitten lunchen. Het rook daar zo heerlijk en het was daar zo mooi, dat we allebei flink balen dat we dit allemaal weer achter moeten laten en dat de vakantie weer voorbij is…
We ruimen ’s middags flink en zoeken de spullen weer bij elkaar die terug moeten naar Nederland (een stuk minder dan op de heenweg). Josje en Onno komen het huis op de valreep nog even bewonderen en we drinken gezellig een wijntje op het balkon. Daarna gaan we met ze mee naar de camping (we hebben wel genoeg gedaan vinden we en dan kunnen we gelijk iedereen ‘au revoir’ zeggen. We worden door Petra en Eelko uitgenodigd om te eten en dat vinden we een prima idee! (En het is niet meer gaan regenen dus we zaten dit keer droog op het terras!).
Vrijdagochtend hebben we nadat Petra en Eelko vertrokken waren (ongeveer 12.00 uur) met een terugtrekkende beweging kamer voor kamer het huis ‘afgesloten’, gesnoeid en de bus volgepakt. Michele, Benjamin en Séverine gedag gezegd en om 4 uur reden we Mollans uit. Toch nog even gezwaaid op de camping en toen op weg.

Om 9 uur ’s avonds gingen we in de buurt van Macon een kamer vragen in het hotel dat ik uitgezocht had (uit het Logis de France-boekje). Helaas! Geen kamers meer! Hotel ernaast ook niet! Dan maar een Campanille op zo’n hotelplein naast de snelweg. Vol! Balldins, Mercure en 3 andere ook! Zelfs Formule 1! We klimmen de snelweg weer op en besluiten bij de volgende afrit (met hotels) nog een poging te doen. We hebben geen slaapzakken bij ons anders hadden we een camping kunnen zoeken. Bij St. Albain is de eerste die we tegenkomen een F1-hotel en ze hebben nog 1 kamer! Hoewel we elkaar plechtig beloofd hebben nooit in een Tupperware-hotel te slapen zijn we dolgelukkig met een slaapplaats en op een camping heb je ook geen eigen wc en douche. Naast het hotel kunnen we op het nippertje (het is inmiddels 10 uur) nog eten bij Le Boeuf Jardinière en duiken dan onder de wol met de bibbers omdat de bus op de parkeerplaats van de snelweg staat en voor ons uit het zicht staat.

Vanmorgen om 8 uur werden we wakker en hebben ondanks de vele verhalen lekker geslapen; er heeft maar 1 keer iemand ’s nachts op de verkeerde (onze) deur staan kloppen. Om 9 uur zijn we gaan rijden en na een lange rit (900 kilometer maar vandaag in de zon) waren we om half 11 ’s avonds in Middelburg.
We kijken nu alweer uit naar de volgende vakantie die we in ons Drôme-huis kunnen doorbrengen! Want om met een Frans cliché te eindigen: partir c’est mourir un peu……