Vrijdag zeer relaxed vertrokken richting Middelburg en de volgende morgen na heerlijk geslapen te hebben verder naar hier.
Vorige week hebben wat onverlaten het nodig gevonden om in de DS in te breken en eens niet de navigatie en het audiosysteem mee te nemen, maar de LPG vulnippels voor België en Frankrijk, mijn nieuwe zonnebril én de sleutels van ons huis in Mollans.
Dat waren de originele sleutels dus da's best heel jammer, zeker omdat niemand er iets mee kan en ze waarschijnlijk in de gracht eindigen.
De reserve bos was nog in het bezit van onze schoorsteenbouwende vriend Mickael en die had ik voor de zekerheid woensdag al eens gebeld en dat deed ik een uur of vier voor aankomst nog maar eens een keer.
"Ja", hij zou ze achter het luik leggen in de Grande Rue. Geen probleem.
Na dertien uur lekker in de DS door la douce France touren kwamen, we best een beetje moeiïg aan.
De lul!
Na de tweede keer nam hij op met een hartelijk: "Áh, Timme. Merde. Les clefs!".
Hij zat met wederzijdse vrienden in Buisson, een dorp waar we twintig minuten eerder voorbij zoefden en was de sleutels een heel klein beetje vergeten. Of we dan ook maar wat kwamen drinken.
Zijn bloed! Dat konden we wel drinken.
Gelukkig hebben we ook nog betrouwbare vrienden en konden we de reserve reservebos ophalen bij Barbara en Werner. Die zaten ook op een feestje, maar dan wel op hun eigen camping.
Waren we uiteindelijk toch nog om elf uur binnen, mét een heerlijke maaltijd uit de keuken van Bam, want daar waren ze niet aan toegekomen door het plotselinge feestje.
De volgende dag bij het brood halen kwam ik Mickael tegen en was ik alweer genoeg ingeburgerd om hem niet te lijf te gaan, maar gewoon een hand te schudden onder een glimlachend "Ach jongen, dat kan gebeuren, zo gaan die dingen, we doen van de week wel een drankje".
Daarna tournee de vide-grenier door de Drôme, alwaar de schone kunst van het etaleren inmiddels ongekende artistieke hoogten heeft bereikt.
Leuke dorpjes met weer hele leuke plaatjes.
En ideetjes voor een moestuin, die we gelukkig niet hebben.
Én we hebben een eenf gekocht. Normaal kosten die dingen 75 euro, maar deze mocht mee voor 15. Voor 75 euro krijg je dan wel een eend, maar de onze heeft een beetje een hazenlip, vandaar de korting.
De vrouw van de verkoper had hem gezegd dat ze die 'connerie' niet in huis wilde, dus vandaar het zachte prijsje.
Het bovensnaveltje zat er gratis bij, dus morgen maar eens met de lijmpie aan de gang.
Eugénie had in het dorp al een paar keer een affiche zien hangen met in rode letters op een witte band "Gile Fragile".
"Leuk" zei ze, "Dat is vast een knappe stuntman!"
Vanmorgen liepen we er weer langs. Het bleek een pamflet te zijn over huisvuilscheiding, dat met een van de lokale wijnverkoper gekregen rolletje plakband, met daarop om de twintig centimeter het woord: FRAGILE, vastgezet was.
