Over en sluiten

Het zit er weer op.
Na al dat harde werken donderdag en vrijdag een beetje vakantie gedaan.
Werner even geholpen de nieuwe tafel naar boven te sjouwen en toen naar de Carrefour in Orange en nog wat meer leuke winkeltjes.
Mooie stof gekocht voor gordijnen. Crème met bruine cigalles erop.
Roetje erbij, maar niet gemaakt en ook niks opgehangen.
Volgende keer weer.
Onderweg kwamen we nog een mooi plaatje tegen. Dat willen wij ook wel, Maar waar?



Toen we thuiskwamen snel de kroeg in voor een Ricard en dat werd heel gezellig.
Het was lekker rustig dus Patrick had alle tijd voor een praatje of zes.
Serge (de snor van de overkant) schoof ook aan en nog een Marokkaanse meneer met de bijnaam Bébé of zo.
Weer een stukje verder ingeburgerd.
Veel te laat naar huis om te eten en ook lekker laat naar bed en net zo lekker laat de volgende dag er weer uit.
We wilden nog even naar Vaison, maar ik besloot eerst nog de nieuwe verwarmingen op te hangen.
Dat duurt zomaar weer een uur, voordat je alles hebt gevonden, maar, het staat mooi.



Toen eindelijk naar de stad, want om vijf uur komen Séverine en Benjamin met Liam voor de apéro.
Nog een beetje opgeruimd en om half zes werd er op de deur geklopt.
Was heel gezellig. De kleine Liam moest soms wel een beetje huilen, aar daar stoorden alleen B & S zich aan.
Toen vertelden ze dat Benjamin bezig is met een nieuwe baan en dat ze waarschijnlijk nog voor de zomervakantie weg zijn. Ofwel naar de zwitserse grens of mischien naar Amsterdam.
In ieder geval niet meer hier.
Dat is wel even een domper. Allereerst omdat we ze graag mogen en het fijn is om zulke buurtjes te hebben. Maar natuurlijk ook al die praktische dingen als internet, stroom aandoen en de kelder afsluiten als ik er na tweehonderd kilometer achterkom dat ik dat ben vergeten.
Getver!
Patricia is al weg, zij gaan en zelfs madame Roux heeft haar huis te koop staan. Michelle van de overkant vindt ook dat ze er te oud voor wordt en haar buren zijn er ook nooit.
Gezellige boel gaat dat worden.
Gelukkig blijven de Thibaults wel en maken wij een hoop gezelligheid anders zou het maar saai zijn voor de Blommetjes van hier tegenover.
Gisteravond nog met Werner heerlijk gegeten bij La Loupiote, natuurlijk ook weer veel te laat.
Nu ga ik hollen, want we moeten nog naar Dijon. Vanavond weer eten bij de Bistrot des Halles en morgen weer thuis.
Oh ja dit hadden julli nog te goed: De Gordonmobiel van de familie Blanc.

Zwijnenwerk!

Wat doe je met zo'n gat in de muur waar alleen maar los zand in zit? Na een nacht denken besloot ik vanmorgen plotseling dat ik er een dun gipspapje in ging spetteren. Eerst een beetje natgemaakt en toen aan de gang. En het werkte ook nog! Alles zat onder, maar de losse zooi was mooi vastgeplakt.
Daarna naar Werner om de tafel van de aanhanger af te tillen en die kar gelijk te lenen om bouwmaterialen te gaan halen. Geen sinecure, want de kleine Ner wil alles graag netjes houden, dus hij had natuurlijk stukken hout op maat om de aanhanger te beschermen. En ik had dan weer een bouwzeil om de stukken hout netjes te houden. En iedereen maar roepen dat we niet zo nauw kijken, hier in de Provence.
Via de Lidl naar de Bricomarché, waar we om 11.30 aankwamen. Opschieten dus, want al bestaat tijd hier niet; midi is heilig! Bij het afrekenen vroegen we nog even of onze carte de fidelité al klaar was en de cassière begon spontaan hele zinnen te schijten. We horen er nu dus écht bij!
De kaart was alleen nog niet klaar.
En dan naar huis. Met de hele trein het dorp in gereden. Een paar honderd kilo bouwmateriaal uitgeladen, aanhanger losgekoppeld en tegen de fontein geparkeerd, de buurman wakker gemaakt om z'n auto weg te halen, auto gekeerd en vervolgens de aan hanger weer aangekoppeld om het dorp weer uit te kunnen rijden. Het leven is hier zooooooo simpel. Aanhanger weer teruggebracht naar Werner en hier een bammetje gegeten op het balkon. Toen weer aan de bak hoewel ik er echt de kracht niet meer voor had.
Patricia kwam nog even langs. Ze woont niet meer in haar oude huis; het gebouw wordt verkocht. Ze begon spontaan te huilen, want ze woonde al dertig jaar erg fijn in haar vochtige huisje en nu heeft ze weliswaar een mooi appartement boven de school, maar niet meer dat uitzicht en natuurlijk haar buurtjes, waaronder wij. Klein knuffeltje gedaan. De arme schat.

Het gat in de muur is weer dichtgekleid Door Eugénie en ik heb de rest van de trap gesloopt en zowaar ook nog een treetje af kunnen maken. We zijn er klaar mee!

Lekker drankje in de zon na al dat gedoe!

Huis een beetje schoongemaakt en het gereedschap opgeborgen. Nu even twee dagen vakantie! Of zal ik nog één treetje doen?

Dit is niet de nieuwe kleur voor de badkamer, maar de kleur van de lucht op een, volgens meteo france bewolkte dag.Ik ga ervoor!

Oestertjes vooraf en daarna spaghetti frutti de mare. Té lekker en oh zo simpel. Chocolade taartje toe Een straks gauw naar bedje, alles doet pijn.

Dagje wel!

Vanmorgen ondanks de gezelligheid van gisteren -rijtje Ricard tijdens het wachten op de pizza en een flesje Cairanne of wat- vanmorgen weer vol aan de bak.
Eugénie ging de scheuren in de muur een beetje dichtkitten en ik verder aan de trap.
Eus peuterde een héél klein beetje aan een bladdertje en......



Dat wordt smeren! Maar wat? Morgen even aan een meneertje vragen.
Ik klim ondertussen elke dag weer een beetje verder op de maatschappelijke ladder van de metselaars. We zijn er best een beetje trots van!



Het gat in de muur is ook alweer gedicht. Misschien toch nóg eens naar kijken.

's Middags zijn we met Werner in Avignon de nieuwe eettafel die Barbara zo graag wilde hebben gaan ruilen voor eentje die wél in de woonkamer past.
In de Gordon mobiel met aanhanger. Ik zal er morgen eens een foto van laten zien.
Het is een witte Range Rover Sport HSE voor degenen die vast op internet willen kijken.