Geheel tegen onze gewoonte in waren we dik op tijd bij de Blancs.
Timme heeft Werner nog even geholpen met alle vliegers en karretjes in de Subaru Outback te proppen en om 09.59 klapte de achterklep dicht.
De dames zaten nog aan de koffie, maar dat was snel geregeld en we gingen op weg.
Eerst Jeannot (Tonton) opgehaald, glas in de bak gepl.... en de tanks van de twee Subaru's volgegooid.
De hele route was mooi. Eerst langs Nimes en Tarascon en dan verder de Camargue in.
Alle mensen die ons hebben verteld dat er geen r..t aan was hebben met hun ogen dicht zitten suffen. Zelfs langs de snelweg overal witte paarden en roze flamingo's, prachtige boerderijen en moerassen.
Helaas geen foto's van onszelf, want ca va vite, un Subaru in handen van een Blanc!!
Na een toeristisch rondje eindelijk naar het beloofde restaurant, want het was tenslotte midi.
Jammer dat het McDo werd omdat een lunch zomaar drie uur gaat kosten en er moest gevliegerd worden.
Na wat zoeken omdat er elke week nieuwe rotondes geplaatst worden kwamen we aan op een strand.
Het leek de Sahara wel!!! Maar dan gelukkig plat.
En ook nog volop zon en 15 graden en verder geen kip te zien; zelfs geen meeuw.
Mooi plekje gevonden achter een waarschijnlijk speciaal voor ons neergelegd duintje, uit de wind en in de zon.
Daarna volgde een heel ritueel met stukken nylon en touwtjes in allerlei soorten en maten waar alleen Werner iets vanaf scheen te weten.
En weg was-ie. Op z'n karretje met nieuwe lagers en sneller dan het geluid.
Langzaamaan gingen Jeannot, Timme en de kids ok een beetje vliegeren en de dames zagen erop toe dat dat alles ordelijk verliep en dat Bayou (de hond) zich niet verveelde.
Die sliep meestal aan de andere kant van het duintje en werd dan ter controle wreed uit zijn dromen gerukt met een "Choubayoumonloulou ou est tu?" en omdat hij niet terug kan roepen kwam hij dan maar weer aansjokken. Als wraak schudde hij dan met zijn kop zodat de slijmvlokken de dames om de oren, armen, billen en de rest vlogen.
Aan het eind van de middag was het zover: Timme had een vriendelijk vliegertje gevonden en stapte daarmee in het karretje.
Met 134 Km per uur ging hij ervandoor.
Maar als je heen gaat moet je ook terug. Dan moet je kijken waar die andere twee karretjescoureurs zijn, wat vliegertje doet met de zon recht in je smoel, waar je heen wilt of juist niet, sturen en proberen niet uit het karretje gesleurd te worden en vooral niet voor lul te staan. Dan herinner je je van alle instructies er nog maar één:
"Quand tu sais plus, Lâche", dat zoveel wil zeggen als: alles laten lopen en vliegen in geval van nood. Wel jammer dat je dan een uur terug moet wandelen tegen de wind in met een weerbarstig stuk stof en een lastig karretje.
Na een hele middag vliegeren scheuren en uit de wind maar in de zon liggen besloten we om een uur of 5 nog wat van de Camargue te bekijken. Ondertussen waren de flamingo's al naar bed, de paarden op stal en de stieren waarschijnlijk naar een bal, maar hebben we wel de haven van Le Grau du Roi en de 'prachtige' jaren 70 architectuur van La Grande Motte gezien. In de laatste plaats wat gedronken aan de boulevard en aan het strand de zon onder zien gaan, of beter: onder zien zijn want we waren te laat.
Op onze achterwielen over de snelweg terug naar Entrechaux waar we besloten met z'n allen een hapje te eten bij la Loupiote, om een heerlijke dag af te sluiten.
Bij Bam en Ner geholpen de kinderen naar bed te jagen zonder zand tussen de tenen.
Nu wij nog.
En mocht u denken:"wat is dat plots voor leuk logo'tje rechts op het scherm?".
Dat is de internetwinkel van onze buurvrouw alhier die u graag wil verwennen met allerlei dingen die het verblijf buiten de provence een beetje te verzachten.
