Nieuwe vriend, nieuw spelletje.

Eugénie heeft er alweer een nieuwe vriend bij: Francois Boulanger. Niet die gezellige dikkerd, die ooit Lingo mocht introduceren, maar een heuse bakker in Beaume de Venise. Of ze even aan zijn croissant mocht knabbelen. Nou, dat hoefde ze maar één keer te zeggen.

'S avonds een lekkere Paella getoverd en daarna ons nieuwe spel uit de doos gehaald. Chromino.
Domino met kleurtjes. Begin er niet aan, want je gaat geen avond meer op tijd naar bed.

De volgende dag een beetje rondkrasseviolen in Vaison en daarna op expeditie rondom Merindol les Oliviers.
Wij hadden uit betrouwbare bron vernomen, dat er daar een mannetje erg lekkere wijn maakt en we kenden zelfs de naam van zijn wijnmakerij. "Le Clos des Cimes". Hij vindt zijn wijn zelf blijkbaar ook erg lekker, want hij adverteert er dus niet mee. Na alle enigszins begaanbare wegen afgezocht te hebben, gaven we het op. Ik wist nog wel een erg mooi paadje langs een kasteeltje en dat besloot ik dan maar te nemen richting huis. En wie woont er in de eerste haarspeldbocht?

Bij navraag naar zijn rode wijn, bleek de millesime 2010 uitverkocht. Er was wel voldoende 2011, maar die is vanwege diverse factoren heel anders. Eerst maar eens proeven. Of we wilden beginnen met een witte in wording. Wit?! Daar doet hier toch geen serieuze wijnboer aan? Hij wel, een deel van zijn terroir is daar namelijk uitermate geschikt voor. Hij loog niet. Heerlijk!

Of we dan ook een nipje wilden van zijn rosé. Voorzichtig gemeld, dat wij niet zo van de roze rommel zijn.

Hij had al ingeschonken. Maar dat was lekker! Hij zei letterlijk:"Wij maken Rosé voor op tafel, niet voor aan het zwembad". Hij stond alweer niet te jokken. Jammer genoeg moest er nog wel het één en ander aan die wijnen gebeuren, maar hij wilde ons best een mailtje sturen wanneer hij ze in de fles had gestopt, dan konden we gelijk wat flesjes reserveren. Ik heb ons mailadres nog nooit zo duidelijk opgeschreven.

Toen kwamen de rode wijnen aan bod. Onze toch al betrouwbare bron is weer een paar treden gestegen. 

Uiterst voorzichtig vleiden we samen een doosje in de DS, de perfecte voiture om de wijn zo min mogelijk te doen ontwaken. Voor de dégustation wel een uur of twee rechtop zetten, want er kan een klein dépot in de fles zitten omdat er geen zwavel aan toegevoegd is, want daar krijg je hoofdpijn van.

Net als van het leegdrinken van de hele doos, maar daar dacht ik, gezien de prijs toch al niet aan.

Als je ziet waar de druiven opgroeien, begrijp je ook direct, waarom ze in zulke lekkere wijn veranderen.

'S avonds kwamen onze vriendjes eten en dat was ook alweer fijn genoeg om een traantje weg te pinken.
Kalfsrollade, truffelrösti, gecarameliseerde worteltjes en een courgettetaartje, dat vrijwel in zijn geheel bij Enzo naar binnen verdween en die houdt helemaal niet van groente.

Inmiddels zitten we na nog wat mooie trips en heel veel gedag zoenen weer in 'Auberge le Bourguignon' in Blèze. Wederom met het buikje vol genot en klaar voor een schoonheidsslaapje.
Morgen weer terug in ons andere leven. Ook fijn, maar je moet er steeds uit om te werken.

Zondag was het nogal lekker weer, dus besloten we een een kijkje te gaan nemen op onze grote berg.
Jammer dat lucht verandert in wolk als het omhoog geblazen wordt tegen die grote berg, hoewel dat ook wel weer mooie plaatjes oplevert.

 

 Ik dacht over de berg naar Pernes les Fontaines te rijden, want daar is rommelmarkt, maar daar werd een stokje voor gestoken.

Maandag dan toch maar naar de markt in Bédoin. Er komen daar wel wat veel landgenoten, maar het is dan ook wel één van de weinige markten, waar nog een behoorlijk aantal kooplui te vinden is in de winter. En het doet ook altijd weer goed als je niet de enige oldtimer in het dorp rijdt.

Na de markt door naar Orange om weer eens lekker door de Carrefour te dwalen. Op weg naar huis me nog even laten tillen door een brandhoutzigeuner, die het zonde vond om de kofferbak van de DS vol te storten met hout en me opzadelde met vier netjes vruchtenhoutblokjes.

Thuisgekomen de frituurpan geladen om oliebollen te bakken, het is tenslotte oudjaarsavond.

Daarna lekker Raclette gegeten. Het ziet er misschien uit als gourmetten, maar je snapt wel, dat wij daar natuurlijk niet aan doen, die vetspetterij.



Bij gebrek aan oudejaarsconferance, dan maar een aftelklok op het net gezocht in de hoop dat die zou eindigen met vuurwerk. Niet dus.
Gelukkig wel bubbels en bollen en een wensballon, die bij gebrek aan wind vrijwel loodrecht opsteeg met al onze wensen voor jullie onder zijn arm. En die streep op de foto is natuurlijk een vallende ster om er nog wat kracht aan toe te voegen.

Dinsdag een gebied met een straal van 50 Km uitgekamd en ontdekt dat er inderdaad helemaal NIETS gebeurd op nieuwjaarsdag. Geen levende ziel op straat, alle luiken hermetisch gesloten, net als de hemel, die egaal loodgrijs was, terwijl hij egaal blauw hoort te zijn, zoals de hele voorgaande week.
Voorzichtig naar Barbara en Werner gereden om te controleren of die Maya's er niet een dag of tien naast zaten en alsnog de mensheid hadden weggevaagd. Op ons na, vanwege die ballon, natuurlijk.
Pak van ons hart. toen we thuiskwamen was er gelukkig ook weer een beetje zon aan den einder.