zaterdag 29 december 2012

Jet-Set

 Het gaat steeds meer voelen alsof we meer hier wonen dan in Delft.
Zo trokken we op 27 december richting Marignan om het vliegtuig naar Amsterdam te nemen om de bruiloft van neef Rikkie en zijn lieftallige Larissa bij te wonen.
We sliepen na een heerlijke maaltijd en een forse pot Scrabble bij Finn en Vonne onder de kerstboom, dus Delft hebben we niet gezien.

Finn, Vonne en Rens gingen al om acht uur 's nachts naar Rik om hem aan te kleden. Alsof hij dat met zijn 25 jaar op de dag van zijn bruiloft nog niet zelf kan! Ze wilde gewoon zijn pak en de jurk van Larissa zien! Alsof wij dat niet allang doorhadden!
Om een uur of tien, meer onze tijd, kwamen Finn en Rens weer thuis en gingen we samen aan het ontbijt.
Alle opa's en oma's in hun mooiste kleedjes kwamen vlak na Vonne aan, die dacht dat ze na de kappert nog zeeën van tijd had.
In colonne naar het art déco gemeentehuis voor het eerste ja-woord om het huwelijk een wettelijke status te geven. De ambtenaar legde terloops nog uit dat het boeket vroeger gedragen werd om de alom heersende stank te verhullen.
Toen naar de kerk om ook de zegen van onze Schepper te halen.
Leuk bandje met een koor en allemaal mooie woorden. Als ze nu nog niet gelukkig worden eet ik mijn hoed op.
Inmiddels zo'n droge bek, dat ik het niet aandurfde om een oliebol te nemen in de angst dat hij in een beschuit zou veranderen in die woestijnsmoel.
Om vijf uur als een schicht naar het restaurant, waar de eerste Prosecco verdampte voor hij mijn tong raakte.
Heerlijk gegeten, daarna gefeest en het vochtgehalte weer op peil gebracht, hoewel het vanmorgen toch weer niet helemaal in orde leek te zijn.
Het was zo'n mooie dag, dat we er niet eens aan gedacht hebben om er foto's van te maken, behalve dan deze ene van de eerste dans.

 Vanmorgen met de bus terug naar Schiphol, maar dan wel van Renssen-style, dus geen openbaar veevervoer.
Met 'Le Monde' op schoot over onze berg (Mollans ligt voor de kenners iets links van het midden van de foto) terug naar Marseille gevlogen, waar het 18 graden bleek te zijn.

 

 Met het raam wagenwijd open en de zon op onze snoetjes terug naar Mollans. Omdat de brandhouthandel dicht was maar even langs de Troc, waar ik niet eens dit prachtige, smaakvolle ameublement mocht kopen.

woensdag 26 december 2012

Tweede kerstdag


Inderdaad, dat bestaat hier helemaal niet.
Maar dat mocht onze lieve vrienden er niet van weerhouden om ons desondanks uit te nodigen voor een heerlijke maaltijd.
Dat doe je hier natuurlijk wel 's middags, zodat we met de croissantkruimels nog op de wangen om twaalf uur aan de Champagne gingen. 'S lands wijs, 's lands eer. Ere wie ere toekomt.
Bam was zich zo te buiten gegaan met heerlijke borrelhapjes, noix st jaques met foie gras, pompoensouffléetjes, courgettetaartjes, aspergerolletjes, en wat niet meer, dat we pas om zes uur de tafel verlieten.
Werner had in hoogst eigen persoon de Kapoen gevuld en was daar nog steeds een beetje hoteldebotel van.
Het dessert was ook weer ruim voldoende en met de open haard aan zat iedereen al snel te knikkebollen.
Na veel grote dikke zoenen met de cadeaux (ook nog!) onder de arm huiswaarts, genietend van de zuurstofrijke avondlucht, strak zwart met een miljoen sterren en een bijna volle maan.
Jaques Brel kan de pot op met zijn Vlaamse land. Hier moet je zijn!


 

Thuis nog een scrabbeltje doen en dan maar weer eens een tukkie.



dinsdag 25 december 2012



 Kijk!
Daar ligt een fijn dorpje ons welkom te heten.

Zaterdag op het gemakkie de auto ingepakt en maar een uur te laat vertrokken met echt Hollands weer, maar we wisten waar we naar op weg waren.

Overnacht in 'Auberge le Bourguignon'. Je mag zelf verzinnen waar dat ongeveer ligt.
De volgende dag lag het in ieder geval onder de rand van de bewolking, zodat we na een half uurtje lekker tegen de zon in zaten te oogknijpen.

Gelukkig waren er op deze zondag toch nog wat supermarkten open en konden we ons hart in Valence nog een keertje ophalen.

En wie lag daar nou weer naar ons te lachen......


Ruim op tijd voor de  apèro in Mollans en de traditionele Spaghetti a la Bolognese klaargemaakt, opgegeten en de volgende dag weer uitge.........
Er moest natuurlijk nodig weer ingeslagen worden, dus op naar Carpentras.
Eerst een rondje door de stad, want de tweede liefde van Eugénie, Yves Rocher, had de boîte aux lettres weer vol laten gooien met prachtige cadeaus, die wel zelf afgehaald moesten worden bij hem thuis.
Gelukkig stonden er ook nog wat leuke draaispeeltjes om naar te kijken. 

 'S avonds zeer Hollands om zes uur aan de maaltijd.
Boudins blancs aux truffes d'eté, aardappel-venkelpuree en tomates farcis.
Om zeven uur begint namelijk de kerstmis en daar moet je natuurlijk naar toe, zo vaak is die niet in Mollans. Onze buurvrouw Eliane mocht een schetsje doen en had ook nog meegewerkt aan de kerststal.


En bovendien zijn we uitgenodigd om daarna maar weer eens een apérootje te doen bij Jaques, Eliane en France. Met bijbehorende lekkere hapjes én drankjes.


Daarna nog een beetje nagerommeld en gescrabbeled (live wordfeud, voor de digibobo's).

Vandaag lekker ontbijtje gedaan en een beetje in huis gerommeld. Haartjes verven, kleertjes opruimen en meer van dat geneuzel.
Om toch nog een beetje zuurstof binnen te krijgen een beetje rond gaan rijden en ontdekt waarom eer een verhoogde rijstand op de DS zit.

 






     

dinsdag 21 augustus 2012

La rentrée est là!

Dit jaar zullen het verhaal eens een keer afmaken.
Dinsdag was iedereen uiteindelijk weer vertrokken, zodat we woensdag weer samen wakker werden en naar de markt in Buis togen.
Niet dat we iets nodig hebben, maar het hoort er zo bij.
Van al onze bekende marktkooplui, die je je zo lekker laten voelen, dat je er meer bij hoort dan al die toeristen, staat er nog maar één, dus konden wij ook rustig naar alle toeristentroep kijken.
Vanuit Buis naar Orange gereden om iets onzinnigs te gaan halen bij de Carrefour, maar vooral voor een heerlijke hotdog en een lekker ritje.
Op de terugweg nog even langs Barbara en Werner, voor een zoen en een biertje op het terras.
Niet te lang, want om zes uur komen Bernard en Laura, onze buurtjes uit de Alsace op de borrel.
Die waren zoals het hoort een uur te laat, maar daarvoor kwam Marijke, die ons ook kent door dit blog en samen met haar man een huis heeft tegenover dat van de oma van France.
Zij spreekt ook behoorlijk goed Frans, dus het werd erg gezellig.
Toen ze weg was doken we met Bernard en Laura op Google maps en het gezicht van Laura was goud waard, toen we plotseling virtueel door hun straat liepen en bij hun huis aankwamen.
Toen ze wegwaren nog een soeppie, want we hadden al genoeg gesnackt. 
Donderdag de gordijnen opgehangen in de woonkamer en Eugénie heeft de muren in de slaapkamer gefixeerd met behangerslijm omdat we het patina van het verwijderde behang graag willen bewaren en dat nogal poudreuse was. Dat je het er zo afveegt, als het ware.
We zouden om vier uur bij vrienden zijn, die ons ook al van het blog kennen en een huis hebben in de buurt. En een eend. En een DS. En nog één.
Hun huis is heel anders dan het onze, maar daarom wel lekker overzichtelijk. De enorme tuin en het bos erachter, dat niet van hen is, maar dat ze wel min of meer moeten onderhouden, des te minder.
Voeg daarbij een adembenemend uitzicht en je hebt alweer een heerlijke plek in dit hoekje van de Provence.

  

Vrijdag kwamen Patricia en Jeroen, die op een camping in de Ardèche staan.
Lekker een beetje met hen in de 2CV richting Nyons, waar de lavendelstokerij behoorlijk gemoderniseerd is en er jammer genoeg geen zwarte pluimen lavendelrook meer uit de schoorstenen komen. Zal wel weer iets met het milieu te doen hebben. 's Avonds lekker gegeten na een bezoekje aan ons favoriete terras.

 









We hadden voor de zekerheid maar vast voorgesteld dat ze bleven slapen, zodat we de volgende dag met een tikkeltje zwaar bolletje naar Avignon konden. Voor de snelheid met de bolide van Jeroen anders gaat je haar zo door de war.
Lekker geshopt en alleen een oventhermometer gekocht. Die van ons was kapot gevallen toen ik er niet op had gekeken en hem toch beetpakte. Dat doet pijn.
Toen zij weer richting Ardèche trokken, deden wij dat voor de verandering maar eens richting Bar du Pont. Daar zat onze lieve Jorien, die we gelijk maar uitnodigden voor het diner de volgende dag.
Wie daar ook heel blij mee was, was onze vriend Thiery, die zoals u vast wel weet foto's verzameld van zichzelf met een mooie vrouw aan de zijde. Niets onoorbaars hoor, zijn vriendin weet ervan en die is ver in de tachtig. Ook weer heel anders dan u wellicht denkt. Tenzij u denkt dat hij haar tegen kost en inwoning verzorgt, na een lichte beroerte. En dat hij elke dag een gedicht voor haar schrijft is omdat hij dat nou eenmaal goed kan en graag doet.

Zondag beetje uitgeslapen en naar de rommelmarkt op het parkeerterrein van de Intermarché in Nyons.
Achter de buvette, waar we een frietje en een sandwich bestelden, stonden de Straycats. Ik had al een poos niets van ze gehoord, onze rockabilly-vrienden.
De kokende rocker nam onze bestelling op en prepareerde die ook. De kassarocker, die dat was omdat hij de hoogste kuif had, keek ons na twintig minuten plotseling aan en vroeg: 'Wordt u al geholpen?', terwijl wij al die tijd al voor hem stonden. Tja, Rock 'n Roll gaat je niet inde koude kleren zitten.

Via Vaison naar de camping om nog één keer gedag te zeggen en om Jorien op te pikken voor het diner.
Eerst maar weer eens langs de Bar du Pont voor een aperitiefje en toen heerlijk gesmikkeld en geouwehoerd op ons balkon. Eendenborst met ingekookte rode-wijnsaus.

Maandag was het opruimdag en verder niks, want dit jaar zouden we het eens goed aanpakken.  Het hele huis aan kant, opgeruimd, schoongemaakt, ingepakt en opgevouwen, zodat we op de vertrekdag eens een keer niet pas om half drie richting Langres zouden vertrekken om vervolgens te laat aan te komen voor het restaurant.
En natuurlijk de druiven plukken! Hoewel de vendange eigenlijk pas half september zou beginnen, waren die van ons al rijp genoeg.



Twee dozen vol kwamen er vanaf. Michelle wilde wel een paar trossen en we hebben Jacques een hele doos gegeven. Kregen wij weer lekkere paté en jam.

Alleen nog even aan het eind van de middag langs bij Anja en Danny om afscheid te nemen, want je weet maar nooit.
Vlak voordat we daarheen gingen nodigde Michelle, onze buurvrouw, ons uit voor de apéro aan het eind van diezelfde middag. Eus begon uit te leggen, dat dat een beetje lastig werd en waarom, maar dat kon Michelle helemaal niets schelen en ze liep onder het uiten van Nimesiaans-Griekse verwensingen weer naar binnen.
Nou staat haar huis te koop, dus zou het zomaar de laatste gelegenheid kunnen zijn en waren we ook wel een beetje bang dat ze een beetje boos was. Dus hoofd om de hoek van de keuken gestoken en afgesproken voor een wat latere apéro en toch de kans gekregen om uit te leggen waarom we echt even naar Anja moesten.
Het was daar natuurlijk weer erg gezellig, dus we kwamen pas om een uur of acht aan bij Michelle, die heerlijke bruchettas uit de oven toverde. Haar zus Mireille was er ook en zo werd het ook daar weer heel gezellig. Om een uur of tien afscheid genomen voor die dag en snel de barbecue aan om al het vlees dat we nog hadden te bakken voor morgen onderweg en ook een beetje om nog één keer met de katten te dineren.

 


Dinsdag moest er nog van alles gebeuren.
We konden niet met de bus het dorp in omdat er een steiger achter de poort staat, die maar 2 meter 10 hoog is en de bus 2.30 (echt wel!). Gelukkig hebben we een trouwe 2CV bij ons om in slechts twee ritten de spullen naar de bus te rijden.
Komt de bus niet naar Moses, dan.......

 


Zo werd het toch weer allemaal anders en vertrokken we dinsdag niet om half drie, maar om half twee. Toch al een uur de goede kant op. Konden we Bam en Ner nog even een zoen geven, want dat hadden we vorig jaar niet gedaan en daar krijg je dan natuurlijk spijt van.
We waren nog op tijd voor het restaurant, maar besloten lekker bij de bus te eten omdat we gisteravond nog zoveel worstjes gebakken hadden .
De volgende dag om een uur of elf weer op weg.
Het is eigenlijk best gezellig bij ons in de bus, als je je er eenmaal bij neergelegd hebt dat het weer even uit is met de pret in Mollans. En thuis is er ook pret!






Op een parkeerplaats, anderhalf uur voor Luxemburg stond een Nederlandse truck met daarop een caravan van hetzelfde merk als die van ons. Voor het eerst dat we er één in het wild zagen. Die van ons kan er wel vier keer in.




We waren om een uur of negen bij Finn en Vonne om de aanhanger af te gooien, want daar hebben we geen plaats voor aan de gracht. Even wat gedronken en toen door naar huis. Auto's uitgeladen en toen eindelijk een drankje.
Zaterdag de katten opgehaald bij Beppie en de bende was weer compleet.
Nog een maand of vier en dan gaan we weer verder met ons Franse leventje.

Au revoir! 

woensdag 8 augustus 2012

Zenuw eruit, buit ook!


 Gisteren lekker rondgetoerd met de Landrover langs weer wat rommelzaken en andere winkels voor oude motoren, die we natuurlijk niet konden vinden en vervolgens naar de tandarts.
Henri Michel Nguyen Ngoc Lam is een tandensmurf van een meter of anderhalf in een blauw dokterspak. Ik mocht erbij blijven voor het geval er vertalingen verricht moesten worden. Henri sprak (zo vertelde hij tijdens de behandeling) ook Duits, dus mijn rol was beperkt.
Hij verstaat zijn vak blijkbaar want An had niet zo'n pijn dat ze hem de tent uit sloeg. In drie kwartier had hij het weer voor elkaar en kon de rekening door.
Voor de zekerheid had ik ook nog maar een paar honderd euro in mijn zak gestopt, terwijl de porte-monnaie van An al niet de magerste van het land is.
Na wat driftig geklik op een digitaal gebit en wat icoontjes kwam de rekenig uit de printer rollen.
Henri is stinkend rijk, dus we waren voorbereid. En toch viel onze mond open. Dat is handig tijdens de behandeling, maar nu ging het vanzelf.
Achtentwintigeuroennegenenzeventigcent.

Onze tandartsen zijn schoften!

Inmiddels waren neef Karim en zijn Mel aangekomen in Mollans om op weg naar huis nog even de koeien uit 2009 uit de Ouvèze te halen.
Des avonds lekker zitten knagen op het balkon en lekker tot half vier bijgekletst met mijn neef, die ik immers nooit zie.
Wellicht hadden we het niet alleen maar over onze diensttijd moeten hebben.
De volgende ochtend niet te vroeg op want neef had nog wat last vande de whiskey, hoewel er toch genoeg omgevallen waren.
Daar kwam An dan weer achter toen ze een gelig plasje aantrof op de tafel en als vrouw ruik je daar natuurlijk aan om te controleren of het echt wel kattenpis is.

Na het ontbijt besloten toch maar niet de berg op te gaan, maar allemaal naar huis.
Behalve wij natuurlijk.

Aan het begin van de parking de la poste afscheid genomen.
An en Peter stonden een stukje verderop, dus wij liepen met Karim en Melanie mee naar de auto.
"hè nee, Karim, kut!" kwam uit Mel haar tenen.
Achterruitje van de auto ingeslagen. Beide achterdeuren waren open, maar Tomtom en de radio zaten nog op hun plek. Er ontbrak zo te zien niets.

 







Achterbank leeggehaald om het glas eruit te vegen en weer opnieuw gevuld.
Ontbraken er toch twee dagrugzakjes met twee jassen erin en alle laders voor alle apparaten.
Toch maar naar de gendarmerie in Buis om aangifte te doen.
Karim had dat drie weken geleden ook al gedaan toen zijn rugzak uit de tent was gehaald op Werchter (popfestival, voor de echt culturelen onder ons).
Veel werk was het niet, maar het duurde toch wel drie uur in verband met de vooruitstrevende technologie op het bureau vol agentenkuikens. de gemiddelde leeftijd werd verdubbeld toen wij binnenkwamen.
Karim wilde toch al niet op het heetst van de dag gaan rijden, dus dat is gelukt.
Verder niet zoveel meer gedaan. Beetje naar de supermarkt met de HY omdat het zo lekker is en te lang blijven hangen op het terras van BdP.


maandag 6 augustus 2012

Als vanouds en een zere kies

Tot zover onze correpondent uit Marrakech.
Terwijl zij, onder het godlasterlijk misbruiken van Allah's naam, de foto's bij de tekst probeerde te krijgen, heb ik nog wat I-tjes onder de punt gezet in de badkamer. Zaterdag komen An en Peter en die kunnen zelf ook leuk bricoleren, dus dan moet het er wel mooi uitzien.  De uit Marrakech gesmokkelde spiegels staan erg leuk, al zeg ik het zelf.

       

Verder niet zoveel gedaan, behalve uitrusten van ons Marokkaanse avontuur, een beetje boodschappen en afscheid nemen van France met een Pizza bij de Bar du Pont.
Er kwam nog een Zwitser voorbij met zijn kampeerautootje waardoor het halve terras van de tijdelijke pizzeria even een beetje opzij moest.


De volgende ochtend liep het ons allebei dun door de broek.
Was die pizza-kebab, die we anders nooit zouden nemen, maar die France zo lekker vindt, toch gesaboteerd zijn geweest?
Onze vriendin had nergens last van, dus blijkbaar had de vloek van Marrakech ons nu pas gevonden.
Mens, wat ge je van couscous en tajines stinken!

Desondanks toch maar gewoon lekker verder met genieten van de Provence en om de geur uit de neus te krijgen richting Sault en de lavendelvelden.
Daar was al flink gemaaid, maar wij vonden toch nog een veldje voor wat leuke plaatjes en een frisse neus.

 
 

Donderdag naar le Pontet geweest, omdat we dat nou eenmaal leuk vinden en op de terugweg bij "Objets du Monde" gestopt, wat eigenlijk een gigantische bazar bleek te zijn, waar je werkelijk alles kunt vinden tussen keukengerei en een brandweermannenpak.
En onderbroeken.


Grand comfort wordt hier wel héél letterlijk genomen!

An en Peter kwamen een dagje eerder om de zwarte zaterdag te omzeilen.
Dat ging goed tot Lyon, waarna ze de zwarte vrijdag ontmoetten en viereneenhalf uur deden over een stuk dat normaal maar anderhalf duurt.
Zaterdag en zondag rommelmarkten en dito winkels be- en gezocht want ofwel hadden wij de datum verkeerd ofwel waren ze al afgelopen.

 

Desalniettemin toch nog wat leuke spulletjes opgeduikeld, drankje gedaan bij BdP en zondagavond op de camping gegeten.

 

Op weg naar toe scheen de zon in onze oogjes en dan moet je de raampjes schoonmaken en dat doe je bij een Landrover dus zo:





Gedurende dit alles loopt An te zeulen met een ontstoken wortel onder één van haar kiezen en moet de tandarts er aan te pas komen. Die werkt niet in het weekend, dus maandag de wekker gezet om een afspraak te maken. we kunnen pas om 18.15 terecht, maar wegens klaarwakker dan maar vroeg aan de blog en misschien naar de markt in Bedoin. Het regent namelijk en dan blijven alle nederlanders wellicht thuis.
Of juist niet.

maandag 30 juli 2012

Au revoir et miroirs!

Zaterdag hebben we gegeten bij maison Arabe aan de overkant van de riad. Wat een sfeer weer; het is elke keer net of je een sprookje inloopt. Ik hou er over op want de foto's (die hier nog bij moeten komen) spreken voor zich. Vooraf kozen we een duivenpastilla en daarna een tajine met kip en gedroogde perzik met kruiden uit de Atlas en een Berbercouscous en een flesje Sahiriwijn (hier zaten we niet in het zicht van de moskee dus het kon weer) Weer niet overheen te kijken! Bijna amechtig terug naar ons eigen dakterras met een munttheetje en een restje wijn van gisteren nog even zitten kletsen met een Nederlands stel dat hier ook twee dagen was (en wel de aap op hun schouder hebben gekregen...).

Vanmorgen dan ook de allerlaatste pannenkoekjes, de koffers in de receptie gezete en afscheid genomen van ons kamertje (Hania) en daarna zijn we toch de Soukh ingegaan omdat we toch twijfelen of we niet twee spiegels moeten meenemen voor de badkamer in Mollans. Dus head first de noordelijke soukh ingedoken met de inmiddels automatische glimlach en het repeterende 'non merci, c'est tres beau/gentil (of wat maar van toepassing kan zijn) het magische 'nous sommes venues avec Ryanair (en zelfs in de diepdonkere soukh krijg je dan een medelijwekkende glimlach terug omdat iedereen weet dat je dan maar 10 kilo mag vervoeren). Vandaag konden we het aanvullen met 'nous partirons dans une heure' dus excursies naar de Atlas, Sahara of de kust bleken ook onmogelijk.

 



We vonden onze flessenhouders van bewerkt metaal (Kunnen die zonder plat te worden in de koffer? Ja Tim, ik word altijd wakker van een krakende fles als je 's nacht een slok neemt en met zo'n houder eromhee kraakt het niet.......Binnen!, da's 1!). Verderlopend kwamen we toch richting de Tannerie (leerlooierijen) maar we wisten ze via allerlei steegjes (waar we geen toerist meer zagen) te ontwijken en kwamen weer terecht in de soukh. En daar stond er een: een spiegel uit duizend en een nacht....
De prijs was niet onacceptabel (betere kwaliteit dan de shit die je in Europa voor het dubbele koopt en die hoogstwaarschijnlijk in China nagemaakt wordt). Maar ja. ik ben een''Berbère' he, en in de Riad wisten ze te vertellen dat dat betekent dat je goed weet wat je wil, de kwaliteit kan beoordelen en het spel goed speelt. Dus daar ging ik. Tim probeerde nog even dwars te liggen door akkoord te gaan maar daar heb ik heel snel en stokje voor gestoken, uiteindelijk kreeg ik een hand en een complimenterende glimlach en werden de spiegels shockbestendig in kranten en overjarig Duits reclameplakband verpakt. Nu de betaling: we konden niet met kaart betalen en we hadden niet genoeg dirhams meer op zak, dat hadden we van te voren al kenbaar gemaakt. Pas de problème, il y a un distributeur tres proche. Dus zo gebeurde het dat we met verkoper (met de twee spiegels onder zijn arm) op weg gingen. De man liep goed door maar toch waren we nog zeker 10 minuten aan het lopen voordat we bij de geldautomaat waren die ......... en panne was! Nog steeds geen probleem voor onze 'man in the mirror': op naar het Djemaa el Fna, weer 5 minuten in flink tempo...........hors service! Nu zag ik wat zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd verschijnen en ik twijfel of het van de warmte en/of de wandeling kwam. Verderop lukte het: we overhandigden 600 dirham (55 Euro) kregen het pakket eerbiedig overhandigd en gaven hem met een 'ramadan mubarak' een kleinigheid voor z'n moeite (of was het andersom?).







 (de man met het paarse tasje onder de arm)



Nu het volgende probleem: natuurlijk waren het geen lullige spiegeltjes van je mot er wel wat in zien, maar passen ze wel in de koffer? Op het oog waren ze precies 55 cm en dat moet dus lukken maar wat als.......Eenmaal thuis pasten ze net aan op de millimeter in onze koffers! Allebei een en hopen dat we niet over de 10 kilo gaan (pas in het vliegtuig ontdekten we daar een mooie oplossing voor ;).

 










We aten een heerlijke lunch: kefta van Loubna met water en muntthee en toen was het tijd voor mijn hammamafspraak; een 'gommage au savon noir en een enveloppement de ghassoul met huile d'Argan en 7 kruiden uit het Atlasgebergte. Wat stond me te wachten? Ik ben geen saunaganger en krijg het snel benauwd in kleine ruimtes en stel dat er artisjok bij zit, dan kom ik er 4 keer zo groot en opgezwollen uit....Afijn na de nodige voorbereidingen van het voltallige personeel (wat spoken ze uit?) kwam er een vriendelijk ingepakte mevrouw de riad binnen en gebaarde ze (ze sprak nauwelijks Frans, dat gaf vertrouwen) dat ik binnen mocht komen. Ondertussen had ze zich van haar djellaba en hoofddoek ontdaan en droeg ze een zwart t-shirt en halflange broek. In de 'gebruiksaanwijzing' stond dat je tijdens de behandeling een maillot de bain aan moest hebben dus ik had onder mijn (inmiddels onafscheidelijke, heb er zelfs 2) harembroek netjes mijn bikini aan. Of ik me maar even helemaal wilde uitkleden en dan kreeg ik een 'jetable' een weggooistring. Om een lang verhaal kort te maken: ik werd geheel ingezeept, moest 5 minuten blijven liggen terwijl de muren van de hammam steeds warmer werden en de ruimte zich vulde met stoom (ik zag mijn eigen hand niet meer en ben redelijk benauwd (merci claustrofobie!) op de tast gaan voelen waar de uitgang zat....). Mevrouw kwam weer binnenen ik kreeg vanuit een koperen teil steeds een schaaltje water over me heen gegooid om me te ontdoen van zeep, daarna werd ik in het leemmengsel gemasseerd, weer 5 minuten en toen kwam de scrubbeurt met DE handsschoen: mijn god, dat was geen zachtzinnige ervarig!Op die manier schuur je het meest ruwe vurenhout glimmend gepolijst! Afijn, van boven (gezicht tot achter de oren) tot onder (tussen de tenen) en alles wat daar tussen zit (u leest het goed) werd gescrubd en de rollen dode huid en straatvuil vlogen er in kilo's af! Weer koperen pannen warm water over me heen en daarna kreeg ik een hoofdmassage en werd mijn haar gewassen met rozenshampoo. Weer schalen en pannen water over me heen. Helemaal schoon en fris met een peau de bébé voelde ik me 10 jaar jonger en Tim zei dat ik er ook zo uitzag (ik denk echter dat hij nog heel veel stof achter z'n lenzen heeft). We rekenden af in de riad, maakten een praatje met Jerôme de eigenaar, de taxi stond al klaar maar 'geniet nog even van jullie muntthee' en gingen om 16.00 uur richting vliegveld.

Na een prima vlucht (rij 2 voor ons alleen en bijna niemand om ons heen) landden we om 23.30 uur in Marseille. Anderhalf uur later waren we weer thuis. 's Morgens vanuit de drukte van de soukh van Marrakesh in de stilte van een slapend Mollans.....

 

 Tot diep in de nacht zitten nagenieten en verwerken vandaag moet ook alles nog indalen. Wat een fantastische ervaring was dit! Marrakesh is een stad in een duidelijk merkbaar ander continent, het was een indrukwekkende, leerzame, in- en ontspannende, positieve, spannende en onvergetelijke ervaring!