mooie plaatjes van een handige donder.

Er staat inderdaad nog volop lavendel in de buurt van Sault, zoals jullie kunnen zien aan de plaatjes. Dat komt natuurlijk door het voor Provencaalse maatstaven herfstachtige weer, dat in Nederland echter wel eens door zou kunnen gaan voor een prachtige zomer. We moesten onze picknick zelfs in de auto afmaken, want hier zijn we van suikergoed.







Sault zelf valt een beetje tegen. Leuke oude winkeltjes zijn verjaagd door sjieke ijswinkels, de rommeligste rommelzaak ooit verkoopt chinese namaak brocante. Echt! Zelfs dat wordt nagemaakt. Wel fijn, natuurlijk, want dat hoef je niet schoon te maken, het namaak vuil is erop geverfd en geeft niet af.
Wat voor namaakdinges dit was konden we niemand vragen om dat we niet meer konden praten van......



Wij kochten bij een echte antiquair de laatste schaal van een ooit 120-delig servies, voor een matsprijs te koop, waar we toen geen plaats voor hadden en dat in de afgelopen vier jaar in stukjes is verkocht. Eeuwig zonde en wat ben ik soms een gland (Franse eikel), dat ik zoiets niet meteen koop.



Vandaag een beetje verder bijgeslapen en daarna een beetje boven gaan huishouden, zodat we de Stechertjes een beetje behoorlijk kunnen huisvesten. Daarna een beetje krasseviolen.
Mijn handige houtskoolaansteekapparaatje was een beetje aan het uiteenvallen door veelvuldig gebruik, maar met een beetje aandacht kan hij weer minstens twee seizoenen mee.



Wat ben ik toch een handige donder!

Inhaalslag

Even bijwerken.
Woensdag na de Emmaüs lekker oestertjes vooraf, ze waren in de aanbieding.



Bij de Emmaüs van pap een heel leuk eetkamersetje gekregen van jaren vijftig formica.
Tafelblad moet weer even vastgelijmd, maar verder in prima staat.



Bij de bouwmarkt nog een gordijn tegen de vliegen meegenomen, want alle grappen met het Mona Lisa kralengordijn zijn inmiddels gemaakt en dit laat ook wat meer licht door.
De katten hebben inmiddels toch sch... aan alles en rennen vrolijk door de keuken.

Of erger.......



Donderdag á midi nog even naar de Bar du Pont om afscheid te nemen van de vriendinnen van France, die spontaan begonnen te zingen.



Daarna met Bleuette, de naam van onze (leen-)smurfin naar Marignan op Pap op het vliegtuig te zetten.
Gelukkig is hij door de wol geverfd en weet hij wel dat die rijen alleen voor de sukkels zijn en loopt er lachend langs om na enkele seconden om de hoek te verdwijnen. Zo wordt afscheid nemen nog eens een peulenschilletje. Jammer dat je dan alleen vergeet die ene foto te nemen van de laatste opgestoken hand in het detectiepoortje.

Op de terugweg de autoweg overgeslagen en genoten van de rit in Bleuette.
Niet te langzaam, want we werden verwacht bij Laura en Bernard voor de apéro, waar we om een uur of zeven aan de deur klopten.
Hun huis is supergezellig opgeknapt door Bernard en hij maakt het nog steeds mooier. Het is dan ook iets overzichtelijker dan dat flatgebouw van ons.
Uiteindelijk werd het half één voordat we hen weer verlieten en had ik het zingende accent van de Alsace helemaal onder de knie.

Onze druiven doen het overigens ook niet slecht, dus Ilja Gort; we komen eraan!



Vrijdag kwamen de meiden bij ons op de apéro en bijbeloofde grillade.
Het werd weer een feest om de volgende dag helemaal van bij te moeten komen.
'S avonds weer uit de hand en zondag nog net op tijd voor een paar brocantes en een mooie rit.



De meiden zijn naar huis, dus we hopen op wat rustiger tijden, of niet.

Dinsdag komen de tweelingbroers Ruben en Philip in willekeurige volgorde met hun ouders.
Die zijn pas negen (de broers, niet de ouders), hopelijk wordt het dan niet zo laat.

Straks richting Sault om te kijken of we nog een veldje lavendel kunnen vinden voor een mooi plaatje van Bleuette.

Druk, druk druk.....

Da's natuurlijk onzin, die smoes werkt alleen in Nederland.
We zijn gewoon lekker vakantie aan het vieren en het internet is vaak zelfs voor ons te traag om mee te werken.
Les Peintres was dit jaar een iets minder groot succes dan voorgaande jaren, mede door het Noordhollandse weer van zondag. We hadden dit jaar het plekje vóór ons huis, in de Grande Rue.
Dat is een behoorlijke promotie vanuit de Rue Basse, van de 'lage straat' naar de 'grote straat'.



Die zigeunerin hoort overigens bij het defilé, hier hebben ze nog geen Roemenen met trekzakken.

Op zondag moest de truukendoos open om de kunstwerken te beschermen tegen Gods wateren. Dieu, tevens de organisator van het evenement, had nog zo beloofd dat het droog zou blijven.



Na de lunch zag het er niet naar uit dat het ooit nog droog zou worden en pakte iedereen in, wij dus ook maar. Daarna koffie gedronken onder de luifel van Bar du Pont en gewacht op wat komen zou.
Om eens van uitzicht te veranderen de pont overgestoken en een bezoekje gebracht aan de Bar des Sports, waar we normaal gesproken liever niet komen omdat die op de Rive-gauche van de Ouvèze ligt. Daar waren nog wat bekenden uit Mollans en we besloten om een potje te gaan jeu de ballen. Drie tegen drie. Mijn vader, France -de dochter van Jacques Thibaut, onze buurman hier- en ik tegen Tonton (Dominique), Féfé (?) en Carole een vriendin van France.
En het geschiedde: WIJ WONNEN en zelfs één potje met dertien nul, wat betekent dat de verliezers de blote billen van Fanny moeten kussen. Tonton moest ineens naar huis om te eten.
'S avonds Chez Miche gegeten met France en al haar vriendinnen.
De volgende dag een beetje lui gedaan en dinsdag naar le Pontet geweest, want het is uitverkoop! Eus ziet er weer beeldig uit in haar nieuwe kleedjes.

U ziet; veel was er niet te melden, maar dat komt vast wel weer.
Straks gaan we naar Emmaüs, een soort kringlopwinkel, want we zijn dol op rommel en we rijden graag rond met de CX, die nog steeds geen echte naam heeft.
Wordt het Bleuette (korenbloem), of Schtroumpfette, wan die is ook blauw met een witte muts.

Le peintre est arrivé

Na een dagje luieren waren we weer helemaal in vorm en zijn we toch eindelijk eens onze spulletjes gaan uitpakken en de kasten inrichten.
Daarna in de weer met het stofdoekje, -zuigertje en -zwabbertje.
Slaapkamertje aangekleed voor vadertje en om 16.00 in de CX gesprongen richting het vliegveld, waar we pas om 20.30 hoefden te zijn zodat we er een mooie tocht van konden maken.
Eerst maar eens over de kale berg, want dat was alweer anderhalf jaar geleden.



Vervolgens op tegengestelde aanwijzingen van Tomtom en Eugénie door de Luberon -Bonnieux, Menerbes en meer van die dorpen waar de kastelein zijn kroeg een andere naam heeft gegeven omdat hij gek werd van de Peter Maylefans- richting Marignan.
Plotseling ging de telefoon. "Doe maar rustig aan, ik heb minstens een uur vertraging". Het scheen noodweer te zijn in Nederland, op Schiphol werd de helft van de vluchten geschrapt. Gelukkig hebben ze op Eindhoven wat meer ballen en steeg iedereen met een beetje vertraging gewoon op.
Supermarktje gevonden dat open was op 14 Juillet en een picknickje georganiseerd, want samen dineren werd nu wat laat.



Op Marignan aangekomen was de vertraging opgelopen tot 1 uur en twintig minuten dus nog maar een ritje langs de Étang de Berre naar Martigues alwaar het groot feest was vanwege de verjaardag van de republiek en wij weer snel terug moesten naar MP2.
Om 22.00 landde Ryan eindelijk en niet veel later stroomden de kleinkinderen de armen van Opa en Oma in en werden verlate zakenmannen herenigd met hun gezin (of dat van hun maitresse). De man met de snor liep door de deur alsof hij de tram uitstapte.
Nu zo snel mogelijk terug naar Mollans om nog een staartje mee te kunnen pakken van het grand bal en de inmiddels sahariaanse dorst te lessen met een koud biertje.
Dat is natuurlijk gelukt. Thuis nog een stuk pizza en een saucisson sec koud gemaakt en toen lekker slapie doen.
Vanmorgen na het ontbijt kwamen Rob en Helmi een jaar na aankoop hun schilderij ophalen en ons waarschuwen dat iedereen op de camping zich afvroeg waar we blijven, al dan niet boos, teleurgesteld of verdrietig.
Vanmiddag maar eens gaan kijken dan.

Een goed begin....

We waren nog maar net binnen toen er een sms-je binnenkwam.
"We zijn in Carpentras, misschien is het leuk om morgen samen te lunchen, jullie weten vast wel een leuk tentje".
Dat waren Hans en Rieja uit Oude Leede. Natuurlijk vonden we dat een goed plan en de volgende dag tijdens de boodschappen voor de lunch stond Rieja plotseling achter ons.
Zo gebeurt het dan plotseling dat je nog voor het ontbijt aan de witte wijn zit.
Al bijkletsend de lunch bereid, barbecue ontstoken en een goed deel van de middag besteed aan het nuttigen van taboulèh, lamskoteletjes, merguez, kaasjes, mousse au chocolat en genoeg wijn om dat alles een beetje te verdunnen.
Hans en Rieja wilden eigenlijk die dag nog verder naar Gap, maar dat is na zo'n middag natuurlijk geen plan. Bovendien is logeren veel gezelliger.
Of we dan een restaurantje wisten om 's avonds te gaan eten. Of beter nog: of zij nu voor ons mochten koken? Dat mocht.
Mollans in voor boodschappen en een Ricardje bij Bar du Pont.
Vooraf heerlijke meloen met blauwe kaas. Een mooie variatie op die eeuwige rauwe ham.
En daarna de mooiste salade Niçoise in tijden!



De volgende dag kwam het met bakken uit de hemel, geen weer om de mensen de straat op te sturen. Vooral niet omdat zij al hadden gezorgd voor een lekker ontbijtje.
In het prille begin van de middag stopte het min of meer met regenen en zijn ze vertrokken richting Gap over de door mij geadviseerde toeristische route over Buis en de Col d'Eye. Die ze nét konden zien toen ze hun neus dertig centimeter boven de grond hielden. Er hing namelijk een te dikke regenwolk om van het uitzicht te genieten.
Wij zijn nog maar even op bed gaan liggen omdat we na het tellen van de lege flessen een beetje moetjes waren geworden.

Aan het eind van de middag een paar boodschapjes gedaan ondanks het tegenstribbelen van onze maagjes, waarvan we besloten die met Spaghetti Bolognese voorzichtig weer een beetje op gang te gaan brengen.
Daar hoort natuurlijk een beetje tomatenpuree in, maar dat kan best gevaarlijk zijn.
Eugénie zette de blikopener op het blikje om te doen waar dat ding voor ontworpen is en toen.............



Ons blikje was blijkbaar tijdens een periode van hoge druk gevuld en door de depressie, die boven deze streek hing wilde alle puree tegelijk naar buiten.

Na de schoonmaak toch nog heerlijk gegeten en vroeg naar bed, want morgen is het 14 juillet en dan gaan wij het huis aan kant maken om de grote schilder te kunnen ontvangen, want die landt om half negen in Marseille.

En route!

Zoals gewoonlijk een uur later dan gepland uit Middelburg vertrokken.
Door de Westerschelde tunnel richting Lille en Reims om zonder filegedoe uiteindelijk in Bèze aan te komen om lekker te overnachten bij Le Bourguignon in een niet te groot kamertje met een prachtige tuin.


'S avonds heerlijk gegeten en daarna zalig slapie doen.
De volgende dag na een goed ontbijtje en nog even poepen via de routes nationales richting Cluses om Benjamin, Séverine en Liam een bezoekje te brengen.



We blijven zondag nog maar even hangen om een dagje lekker te luieren.

Op onze blote knietjes!!

Gisteren vol goede moed op naar Leerdam.
Beau gebeld, die had de radiateur ingebouwd, moest nog een paar kleine dingetjes doen en zou me bellen als het klaar was.

Nu is Leerdam een uurtje rijden en is dit niet de tijd van het jaar dat ik overloop van geduld, dus een stief kwartiertje later met pap in de auto gesprongen en naar Leerdam getogen.

Daar nog een beetje tijd gerekt met een saucijzenbroodje en toen toch maar Beau's winkeltje.

Het zag er allemaal weer gelikt uit. Radiateurtje als nieuw, cilinderkoppie gevlakt en opgepoetst, Beau had al een stukkie gereden en het liep allemaal als een zonnetje. Er moest alleen een beetje olie uit want die stond boven maximum en dat bestaat niet voor niets, dat maximum.

"Oh, dit moet Beau even zien" zei de aardige monteur.

Er kwam water uit de olie aftapdop. En dat hoort ook niet.

Om kort te gaan: de motor van onze trouwe bus is stuk. Heel erg stuk.

Even Eus telefonisch aan het huilen gemaakt en toen overlegd met Beau wat nu te doen.

Daar zijn we eigenlijk nog steeds mee bezig, maar één ding staat vast: Niet met bus naar Frankrijk.

Dan maar met de eend. We zijn immers dol op de eend en vroeger reden we ook heel (Frans)Europa rond met die huppel. De bagage gedecimeerd en een hotelletje boeken in plaats van een camping.

En toen belde Karel. Tenminste hij hing direct weer op want wilde eigenlijk een sms-je sturen, maar heeft een nieuwe telefoon.

Maar als ik je eenmaal gezien heb ben je de lul, dus belde ik hem direct terug. Hij was benieuwd hoe het met ons en vooral de bus was.

Situatie uitgelegd en toen zei hij zomaar:"Dan nemen jullie toch lekker mijn CX Diesel, die staat daar toch maar braaf te wachten op een beetje aandacht."

In eerste instantie natuurlijk dit prachtige aanbod niet aannemen, want zo iets aardigs bestaat al lang niet meer.
Toen bedachten we ons dat het wél Karel was, die dat voorstel deed en die is nog wel zo.

Voorzichtig teruggebeld of hij het zeker wist. Domme vraag.

Vandaar dat wij nu dus in een heerlijke, goed ingereden hemelsblauw metallic voiture du directeur op weg zijn naar ons tweede vaderland.

Zojuist met de Dame (ze heeft nog niet echt een naam omdat we niet kunnen kiezen) onder de douche geweest, want auto's wassen doe je in de regen, dat weet elke boerenlul.

Op wat kleine, of minder kleine pigmentvlekjes na mag ze er best nog zijn.

Oordeelt u zelf, dat van u bederft dat van mij toch niet.

Morgen op naar Hotel Le Bourguignon in Beze en dan door naar Benjamin en Severine in Cluses.

Nog even wachten

U zult wel denken: waar blijven ze nu, al die avonturen?
Het laat helaas nog een poosje op zich wachten omdat de bus nog bij de dokter staat.
Hij ging wat vaak aan de kook, dus moest de koppakking maar eens nagekeken worden.
Die was dus stuk.
En ook zo vervangen.
Toen ging de radiateur lekken en werd opgestuurd naar Maasdijk.
Vandaar ging hij door naar Aken en daar is hij denk ik nog.

Dus als de radiateur terug is van zijn reisje kunnen wij erop. Op reis.